Najnowsze wytyczne dotyczące leczenia nużycy u psów

Obraz kliniczny

Klinicznie obserwowane są miejscowe oraz uogólnione postacie demodekozy. Różnicowanie postaci zlokalizowanej od uogólnionej nie jest jednoznaczne. Za formę uogólnioną przyjmuje się chorobę, w przebiegu której występuje powyżej czterech zmian (wg niektórych autorów zajęte jest powyżej 50% powierzchni ciała). Najczęściej obserwuje się ubytki włosów, przerzedzenia sierści lub wyłysienia. Ta niezapalna hipotrychoza jest spowodowana nadmiernym namnożeniem się roztoczy w mieszkach włosowych.

Często na bezwłosej skórze widoczne są zaskórniki. Zmianom może towarzyszyć rumień. Grudki, krosty, strupy, czasem nadżerki i owrzodzenia, obserwuje się w przypadku wtórnych powikłań (bakteryjnych, grzybiczych) i występują częściej w formie uogólnionej. Plackowate wyłysienia mogą być ogniskowe lub zlewać się ze sobą, obejmując duże powierzchnie ciała. Częstym miejscem występowania zmian są przestrzenie międzypalcowe. W niektórych przypadkach objawy ograniczają się tylko do dystalnych części kończyn, dając obraz pododemodekozy. Postacie miejscowe i niepowikłane często ulegają spontanicznej remisji.

Postacie miejscowe oraz niepowikłane przebiegają bez świądu lub jest on umiarkowany. W przypadku powikłań, zwłaszcza bakteryjnych, świąd może być nasilony, co może być przyczyną pomyłek diagnostycznych. W uogólnionych powikłanych postaciach choroby, w przebiegu których występują: grudki, krosty, owrzodzenia, a czasem przetoki, mogą dołączyć się objawy ogólne, bolesność, limfadenopatia. Formy powikłane uogólnione, w których może rozwinąć się posocznica bakteryjna, jeżeli nie będą leczone, mogą zakończyć się śmiercią zwierzęcia.

Długa forma nużeńca, Demodex injai, jest obserwowana najczęściej u terierów. Klinicznie występuje łojotok tłusty zlokalizowany głównie wzdłuż grzbietu, mogą wystąpić przerzedzenia włosa oraz przebarwienie sierści u białych psów.