Metody zapobiegania babeszjozie psów ze szczególnym uwzględnieniem immunoprofilaktyki swoistej

Babeszjozy zwierząt są transmisyjnymi chorobami przenoszonymi przez
kleszcze. Ich czynnikiem etiologicznym są wewnątrzerytrocytarne
pierwotniaki należące do rodzaju Babesia, rodziny Babesidae, rzędu Piroplasmida, typu Apicomplexa (1).

Patogenne dla psów Babesia można zakwalifikować, do dwóch grup: „dużych” Babesia o wielkości około 3-5 μm określanych mianem B. canis oraz mniejszych o wymiarach 1-3 μm – B. gibsoni (3).
Analiza genów: 18S RNA, Bc28, 5,8S, hsp70, czy cytochromu B, wykazała,
że w rzeczywistości czynnikiem etiologicznym babeszjozy psów są liczne
gatunki Babesia. W obrębie małych piroplazm wykazano następujące gatunki: Babesia conradae, Babesia microti-like, określaną także jako Theileriaannae czy „izolat hiszpański”, oraz Theileria spp. (8, 12, 20). Z kolei w obrębie dużych piroplazm wyróżnia się trzy gatunki, początkowo uznawane za podgatunki Babesia canis – Babesia rossi, Babesia canis i Babesia vogeli oraz stosunkowo niedawno wykryte u psów w USA nienazwane jeszcze duże Babesia
(11, 13, 16, 18). Wszystkie one charakteryzują się identyczną
morfologią komórki, jednak ich geograficzny zasięg występowania,
struktura genetyczna i zjadliwość są różne. Pierwotniaki te przenoszone
są także przez różne gatunki kleszczy (18, 38, 40).

Przebieg
babeszjozy może być ostry, podostry lub subkliniczny (24). W Polsce
i w większości krajów Europy jedynym dostępnym lekiem przeznaczonym
do leczenia tej choroby u psów jest dipropionian imidokarbu. Wykazuje
on wysoką skuteczność w zwalczaniu inwazji pierwotniaczej, jakkolwiek
cechuje go także toksyczność (33). Coraz częściej zdarza się także
oporność pasożytów na ten chemioterapeutyk, w związku z czym podejmowane
są próby opracowania planów zapobiegania występowaniu chorobie, w tym
immunoprofil...