Metody profilaktyki chorób przenoszonych przez ektopasożyty u psów i kotów

Choroby transmisyjne (wektorowe) to jednostki o etiologii zakaźnej lub pasożytniczej, przenoszone przez takie stawonogi, jak kleszcze, komary czy pchły. Ich stały monitoring jest istotny, gdyż wiele z nich stanowi zagrożenie dla ludzi (1).

Wydaje się, że w naszych warunkach klimatycznych głównym wektorem chorób zakaźnych i inwazyjnych są kleszcze. Na świecie rozpoznano około 900 gatunków kleszczy, z czego 77 w samej Europie (1). Wiadomo, że kleszczem o największym znaczeniu, z punktu widzenia medycyny człowieka w Polsce, jest Ixodes ricinus, zaś medycyny weterynaryjnej − Ixodes ricinus i Dermacentor reticulatus. Kleszcze te są zdolne do pasożytowania na wielu gatunkach kręgowców, na powłokach ciała których mogą być zawlekane w obszary dotychczas od nich wolne. W Europie kleszcze pasożytujące na kotach i psach należą do rodziny Ixodidae − kleszczy twardych. Ich główne gatunki należą do rodzajów Ixodes, Rhipicephalus i Dermacentor, a w dalszej kolejności Haemaphysalis i Hyalomma. W medycynie weterynaryjnej małych zwierząt kleszcze mogą pełnić role wektorów takich chorób, jak: babeszjoza, anaplazmoza, erlichioza, borelioza, hepatozoonoza, bartoneloza, wirusowe zapalenie mózgu (1).

Nieco mniejszą rolę (wcale niesłusznie) w szerzeniu się chorób wektorowych w populacji psów i kotów przypisuje się pchłom, komarom czy muchówkom. Stawonogi te mogą przenosić takie jednostki, jak: bartonelloza (pchły C. felis), mykoplazmoza hemotropowa (pchły C. felis), dirofilarioza (komary) czy leiszmanioza (muchówki)

Wzrost częstości wykrywania chorób transmisyjnych przypisuje się rożnym czynnikom, m.in. rosnącej liczbie wektorów i ich rozprzestrzenianiu się na nowe obszary oraz poznawaniu nowych gatunków stawonogów. Czynnikami tymi są również powiększający się teren ...