Kinezyterapia z zastosowaniem wybranych akcesoriów rehabilitacyjnych. Cz. II. Przegląd ćwiczeń aktywnych

W rehabilitacji zwierząt używane są różne metody terapeutyczne. Jedną z nich jest kinezyterapia, czyli leczenie za pomocą ruchu. Podczas takiej terapii stosuje się różnego rodzaju akcesoria, wspomagające powrót zwierzęcia do formy.

Kinezyterapia, czyli leczenie za pomocą terapeutycznego ruchu, stanowi bardzo istotną dziedzinę fizjoterapii. W poprzedniej części artykułu (numer 1/2016) opisano m.in., dla kogo są przeznaczone ćwiczenia i jakie mają cele. Wymienianymi akcesoriami były: piłki rehabilitacyjne, tor Cavalettiego, poduszki sensomotoryczne, trampolina i trenażery równowagi.

Tunel

W rehabilitacji psów mogą być wykorzystywane tunele dziecięce, tunele przeznaczone do agility lub kilka przeszkód stojących jedna obok drugiej – np. wyższe ustawienie poprzeczek w torze Cavalettiego może utworzyć tunel. Pies powinien pokonywać tunel na nieco mocniej ugiętych kończynach niż przy swobodnym ruchu. Im niżej pacjent musi zejść do przebycia tunelu, tym ćwiczenie jest bardziej wymagające.

Ćwiczenie wzmacnia mięśnie kończyn piersiowych i miednicznych, angażując głównie mięśnie prostowniki stawów w skurczu ekscentrycznym, a także mięśnie stabilizujące tułów.

Przyzwyczajenie zwierzęcia do tunelu odbywa się najczęściej z wykorzystaniem smakołyków. Terapeuta umieszcza wewnątrz tunelu smakołyk, zachęcając psa, by po niego sięgnął. Na drugim końcu przeszkody znajduje się właściciel, który przywołuje do siebie podopiecznego. W początkowym etapie ćwiczenia korzysta się z krótszych tunelów, stopniowo zwiększa się długość przeszkody.

Slalom z pachołków

Do ustawienia slalomu wykorzystuje się pachołki drogowe lub plastikowe pachołki przeznaczone dla dzieci, służące do stworzenia dla nich toru przeszkód. Należy ustawić przynajmniej sześć pachołków w linii prostej. Odległość między pachołkami uzależniona jest od wielkości zwierzęcia i powinna wynosić od jednej do dwóch długości ciała psa mierzonej od nosa do nasady ogona. Slalom może być pokonywany stępem, i wówczas odległość między pachołkami jest mniejsza, lub kłusem, ze zwiększonym dystansem między pachołkami. Pacjenci z zaburzeniami neurologicznymi: ataksją, niedowładem, powinni pokonywać slalom wolniej, ponieważ spokojne wykonywanie tego ćwiczenia wymaga większej precyzji, a zatem kształtuje równowagę oraz koordynację. Pacjenci ortopedyczni, u których celem ćwiczenia jest wzmacnianie mięśni przyśrodkowego i bocznego przedziału obręczy barkowej i miednicznej (przywodziciele oraz odwodziciele stawu ramiennego i biodrowego), pokonują tor szybciej, a stopniowe zwiększanie trudności ćwiczenia polega na zmniejszaniu odległości między pachołkami.

Przy wykonywaniu tego ćwiczenia pacjent prowadzony jest na smyczy i/lub kierowany przez terapeutę trzymającego w ręku przysmak.