Brucella canis – patogen niemal zapomniany?

Optymalna ilość krwi potrzebna do badania jest dość duża (7-10 ml na butelkę). Nie zawsze możliwe jest pobranie takiej ilości krwi. Dostępne są także specjalne butelki do posiewów krwi przeznaczone dla szczeniąt (butelki Peds Plus). W przypadku użycia tych butelek wystarczą tylko 2 ml krwi.

B. canis można wykryć za pomocą biologii molekularnej przy użyciu technik PCR. Zaletą tej metody jest to, że jej wykonanie zajmuje znacznie mniej czasu. Ponadto możliwość przeprowadzenia badania PCR nie zależy od żywotności patogenu i nie wpływają na niego inne, zanieczyszczające materiał patogeny bakteryjne.

Serologicznie miana przeciwciał przeciwko B. canis można oznaczyć na przykład za pomocą IFAT (odczyn pośredniej immunofluorescencji). W rozcieńczeniach pozytywnych próbek widoczne są znakowane zielone fluorescencyjne struktury (jak na ryc. 1).

Wykorzystując w diagnostyce metody serologiczne, należy pamiętać o możliwych wynikach fałszywie dodatnich, które mogą wystąpić w wyniku reakcji krzyżowych. Test na obecność przeciwciał nie powinien być wykonywany wcześniej niż 3 do 4 tygodni od zakażenia, a jeśli wynik jest ujemny, test należy powtórzyć po 4 tygodniach, aby wykluczyć wynik fałszywie ujemny.

Transmisja i wydalanie

B. canis przenosi się głównie poprzez nasienie i wydzielinę z pochwy podczas krycia. Do zakażenia dochodzi poprzez błony śluzowe – jamy ustnej, spojówek czy pochwy. Szczególnie dużą liczbę bakterii B. canis zawiera materiał pochodzący z ronień. W przypadku tego materiału do transmisji zwykle dochodzi drogą nosowo-gardłową. Szczenięta mogą zakazić się już w macicy i podczas porodu. Stężenie bakterii w moczu jest zwykle niższe, ale nadal może być zakaźne i niewykluczona jest transmisja na inne zwierzęta.

Patogen ten ma szczególnie długi czas wydalania. Wysokie stężenie bakterii B. canis można wykryć w nasieniu nawet po 6-8 tygodniach od zakażenia. Samice psów również wydalają bakterie w wysokim stężeniu do 6 tygodni po poronieniu. Co więc...