Giardioza u psów i kotów: patogeneza − powikłania − frustracje. Cz. II

Zespół przewlekłego zmęczenia

W 1988 roku zespół przewlekłego zmęczenia (neurastenia) został wyodrębniony jako odrębna jednostka chorobowa o nieustalonej etiologii, charakteryzująca się występowaniem stałego lub nawracającego uczucia zmęczenia nieustępującego pomimo odpoczynku w okresie co najmniej 6 miesięcy. W przebiegu choroby mogą występować również objawy takie jak: bóle głowy, bóle mięśni, bóle stawów, zaburzenia pamięci i koncentracji, zaburzenia funkcji poznawczych, nadmierna senność lub bezsenność oraz nasilenie objawów na skutek jakiegokolwiek wysiłku (40, 41). Na początku choroby występować mogą również objawy grypopodobne (42). Choroba uniemożliwia pacjentom pracę zawodową, a nawet znacznie utrudnia wykonywanie codziennych, podstawowych czynności. Średni czas trwania choroby to ponad 10 lat. Z powodu choroby cierpi około 0,2-0,4% populacji, najczęściej zapadają na nią dzieci w wieku 11-14 lat oraz dorośli w wieku 20-30 lat. Choroba występuje około dwukrotnie częściej u kobiet (41).

W 2015 roku opracowano kryteria rozpoznania choroby obejmujące:

znaczne
obniżenie lub niesprawność w zakresie aktywności zawodowej, społecznej i
osobistej w ciągu co najmniej sześć miesięcy, w porównaniu do okresu
sprzed choroby, wynikające ze zmęczenia niebędącego wynikiem wysiłku
oraz nieustępujące po odpoczynku;znużenie powysiłkowe;brak regeneracji pomimo snu. Dodatkowymi kryteriami są zaburzenia funkcji poznawczych oraz nietolerancja ortostatyczna (41).

Dotychczas nie ustalono jednoznacznie etiologii zespołu przewlekłego zmęczenia. Wśród przyczyn wymienia się podłoże: genetyczne, immunologiczne, psychologiczne, endokrynologiczne i zakaźne (40, 42). Zespół przewlekłego zmęczenia rozpoznawano u ludzi po ostrych zakażeniach bakteryjnych powodujących choroby takie jak gorączka Q, borelioza i bruceloza oraz wirusowych spowodowanych przez wirusa Epsteina-Barra i wirusa rzeki Ross (43-45). W badaniach opublikowanych w 2009 roku wykazan...