DogPhone – zwierzęta będą mogły dzwonić do swoich opiekunów

System, nazwany DogPhone, jest pierwszym tego rodzaju systemem stworzonym po to by umożliwić zwierzętom korzystanie z Internetu w celu skontaktowania się z ich właścicielami. W przyszłości, jego twórcy twierdzą, że może pomóc rozwiązać problem lęku separacyjnego zwierząt domowych, które przyzwyczaiły się do obecności ludzi w domu podczas pandemii koronawirusa.

DogPhone jest wynikiem współpracy dr Ilyeny Hirskyj-Douglas z Uniwersytetu w Glasgow, jej 10-letniego labradora – Zacka oraz współpracowników z Uniwersytetu Aalto w Finlandii. Wyniki interakcji Zacka z prototypem telefonu DogPhone są przedmiotem nowej pracy naukowej wygłoszonej 17 listopada na konferencji 2021 ACM Interactive Surfaces and Spaces w Łodzi.

DogPhone pozwala Zackowi zadzwonić do dr Hirskyj-Douglas poprzez podniesienie i potrząśnięcie piłką wyposażoną w akcelerometr. Gdy akcelerometr wyczuje ruch, inicjuje połączenie wideo na laptopie w salonie, dzięki czemu Zack może widzieć swojego właściciela i wchodzić z nim w interakcje, kiedy tylko zechce. Właścicielka Zacka może również użyć systemu, aby zadzwonić do niego, a on może odebrać lub zignorować połączenie.

Dr Hirskyj-Douglas jest specjalistką w dziedzinie interakcji zwierzę-komputer w School of Computing Science na Uniwersytecie, który bada nowe sposoby ułatwiania życia zwierząt domowych za pomocą technologii.

Jak mówi dr Hirskyj-Douglas – Na rynku istnieją setki połączonych z Internetem ‚inteligentnych zabawek’, które właściciele psów mogą kupić dla swoich pupili, od monitorów fitness po zdalnie sterowane dozowniki smakołyków. Oczekuje się, że inteligentne zabawki dla zwierząt domowych będą branżą wartą 20 miliardów dolarów do 2025 roku. Jednak zdecydowana większość z nich jest zbudowana z myślą o potrzebach opiekunów psów, pozwalając im obserwować lub wchodzić w interakcje ze swoimi zwierzętami, gdy są poza domem. Bardzo niewiele z nich wydaje się rozważać, czego mogą chcieć same psy lub jak technologia może im pomóc jako istotom żywym, posiadającym własne myśli i uczucia. (…) To, co chciałam zrobić z DogPhone, to znaleźć sposób na przekształcenie Zacka z „użytkownika” technologii, który nie ma wyboru ani kontroli nad tym jak wchodzi w interakcje z urządzeniami, w „użytkownika”, który mógłby podejmować aktywne decyzje o tym, kiedy, gdzie i jak wykonuje połączenie.

Aby stworzyć urządzenie, które Zack uznałby za atrakcyjne, dr Hirskyj-Douglas skupiła uwagę na rodzajach przedmiotów, którymi Zack lubi się bawić oraz na tekstury, których lubi dotykać. Po rozważeniu możliwości zastosowania patyka lub wypchanej zabawki, dr Hirskyj-Douglas wybrała miękką piłkę jako przedmiot, z którym Zack najprawdopodobniej będzie chciał wejść w interakcję.

Z pomocą kolegów z Uniwersytetu Aalto, dr Hirskyj-Douglas zbudowała podłączony do Internetu akcelerometr, który można było ukryć wewnątrz piłki. Po kilku demonstracjach, jak można wykorzystać piłkę do rozpoczęcia rozmowy wideo, Zack otrzymał piłkę do zabawy w ciągu szesnastu dni badań rozłożonych na trzy miesiące.

W pierwszej interakcji eksperymentu, trwającej dwa dni, Zack wykonał 18 połączeń, z których połowa była „przypadkowymi” połączeniami wykonanymi, gdy spał na piłce, co sugerowało, że system akcelerometru był zbyt czuły. Podczas kilku połączeń, w których Zack był obudzony, pokazał dr Hirskyj-Douglas kilka zabawek, którymi często bawią się razem i zbliżył się do ekranu, sugerując, że chciał wejść w interakcję ze swoim właścicielem.

Druga faza eksperymentu, trwająca siedem dni, przyniosła tylko dwa połączenia, sugerując, że dostrojenie akcelerometru było zbyt mało czułe.

W trzeciej fazie, trwającej kolejne siedem dni, ponownie udoskonalono strojenie akcelerometru, próbując wyeliminować przypadkowe połączenia, jednocześnie pozwalając na łatwiejsze wykonywanie połączeń celowych. Tym razem Zack wykonał w sumie 35 połączeń, średnio pięć dziennie.

Podczas gdy wiele z nich wydawało się przypadkowych, wystąpiła również bardziej znacząca interakcja między Zackiem a dr Hirskyj-Douglas, która użyła swojego telefonu, aby pokazać mu swoje otoczenie, w tym swoje biuro, restaurację, stację metra i ulicznego buskera. Zack ponownie wykazał dodatkowe zainteresowanie nadstawiając uszu i podchodząc do ekranu.

Dr Hirskyj-Douglas powiedziała – Oczywiście, nie możemy wiedzieć na pewno, że Zack był świadomy związku przyczynowo-skutkowego między podnoszeniem piłki a wykonywaniem połączenia, a nawet, że niektóre interakcje, które wydawały się przypadkowe, były w rzeczywistości niezamierzone z jego strony. Jednak jasne jest, że przy niektórych połączeniach był zdecydowanie zainteresowany tym, co widział, i że wykazywał niektóre z tych samych zachowań, które wykazuje, gdy jesteśmy fizycznie razem. (…) Jedną z nieoczekiwanych konsekwencji eksperymentu jest to, że czasami odczuwałam nieoczekiwany niepokój, kiedy dzwoniłam do Zacka, a on nie był przed kamerą lub nie podchodził do ekranu. Nie brałam pod uwagę, że może to być konsekwencją dwukierunkowej komunikacji, jaką zapewnia DogPhone, i jest to coś, co warto rozważyć przy kolejnej odsłonie systemu.

Bardziej zaawansowane wersje urządzeń takich jak DogPhone, zbudowane w oparciu o dalsze badania nad tym, co psy uważają za atrakcyjne i wygodne, mają prawdziwy potencjał, aby przekształcić internet w użyteczne narzędzie dla zwierząt, zbudowane wokół ich potrzeb i pragnień.

To mogłoby pomóc ‚szczeniętom pandemicznym’ – psom nabytym podczas bezprecedensowego wzrostu posiadania zwierząt domowych w czasie lockdownu spowodowanego pandemią COVID-19 – znaleźć nowe sposoby radzenia sobie ze stresem związanym z byciem samemu w domu, gdy ich właściciele wracają do pracy.

Praca badawcza dr Hirskyj-Douglas, zatytułowana „Forming the Dog Internet: Prototyping a Dog-to-Human Video Call Device”, została wygłoszona 17 listopada na konferencji ACM Interactive Surfaces and Spaces 2021 w Łodzi.

Źródło: informacja prasowa

Więcej informacji: https://www.dropbox.com/sh/bmxx3fhpdjgl09f/AABkDeCq1k6HPtm4jzXukPMha?dl=0