Torakocenteza – diagnostyka i metoda wykonania. Cz. I

Gotowy zestaw do torakocentezy

Do przeprowadzenia punkcji potrzebne są (1, 10) (ryc. 2, 3):

kateter/igła typu motylek 18-22G o długości 19-25 mm, przy gęstszym płynie lub u psów dużych ras można użyć większej średnicy (14-19G), ewentualnie igła 20-22G,

kranik trójdrożny,

strzykawka 10 lub 20 ml,

probówki z EDTA oraz probówki na skrzep,

rękawiczki jałowe.

Wykonanie torakocentezy

Przed rozpoczęciem procedury należy wyeliminować czynniki stresowe, zredukować ból oraz rozpocząć tlenoterapię. W niektórych przypadkach wystarczy delikatne przytrzymanie pacjenta, natomiast u większości jest zalecana sedacja. U zwierząt mocno zestresowanych czy agresywnych jest ona wręcz wymagana (10).

Często stosowanymi lekami z wyboru są leki opioidowe, szczególnie butorfanol (0,1-0,2 mg/kg m.c.) i.v. lub i.m. Można posłużyć się również znieczuleniem nasiękowym w miejscu wkłucia, do którego używa się lidokainę w dawce 1-6 mg/kg m.c.

Nakłucie jamy opłucnej przeprowadza się u pacjenta leżącego na mostku lub w pozycji stojącej. Przygotowując pacjenta, konieczne jest dokładne wygolenie i przygotowanie skóry do aseptycznego zabiegu.

Przy podejrzeniu odmy opłucnej punkcję wykonuje się w IX-XI przestrzeni międzyżebrowej w jednej trzeciej górnej części klatki piersiowej pacjenta (5, 6). W przypadku podejrzenia wystąpienia płynu w jamie opłucnej, torakocentezę wykonuje się wówczas między VI-VIII przestrzenią międzyżebrową, na wysokości chrząstkozrostów – w jednej trzeciej dolnej części klatki piersiowej (6).

Obydwie te punkcje wykonuje się przez nakłucie od strony dogłowowego brzegu żebra, tak aby uniknąć uszkodzenia naczyń międzyżebrowych i nerwów przebiegających przy tylnej jego krawędzi (1, 5). Po wejściu do jamy opłucnej skos igły musi być skierowany do wnętrza klatki piersiowej, aby oś długa przebiegała równolegle do ściany klatki piersiowej i opierała się o opłucną ścienną. Takie ułożenie znacznie zmniejsza ryzyko jatrogennego urazu płuc (9).

Na...