Mocz jako materiał laboratoryjny

Oznaczanie, przechowywanie i transport próbek moczu

Mocz należy zbierać do specjalnie przeznaczonych do tego celu pojemników. Używanie pojemników po żywności lub pojemników mytych i sterylizowanych środkami chemicznymi może spowodować znaczne zafałszowanie wyniku (pozostające resztki cukrów mogą dać fałszywie dodatni wynik glukozy, detergenty po myciu pojemnika mogą wpłynąć na składniki osadu, w przypadku wygotowywania pojemników mogą osadzać się na nich składniki mineralne). Podobnie w przypadku wcześniej sterylizowanych cewników istnieje ryzyko, że pozostałości po środkach chemicznych wpłyną na jakość biochemiczną, mikroskopową, jak i mikrobiologiczną próbki. Optymalna objętość moczu przeznaczonego do badania to około 5-10 ml.

Próbka moczu powinna być odpowiednio opisana. Na pojemniku powinny być umieszczone przynajmniej dane właściciela zwierzęcia i dane samego zwierzęcia. Podpisanie samego wieczka czy podklejenie kartki lub przymocowanie jej za pomocą gumki „recepturki” sprzyja zagubieniu lub przypadkowemu zamienieniu próbek. Do każdego materiału należy dołączyć pisemne skierowanie z wyczerpującymi danymi zarówno zwierzęcia, jak i właściciela (włącznie z danymi do szybkiego kontaktu) oraz z informacjami o sposobie uzyskania próbki, czasie, kiedy została ona pobrana, i ewentualnie innymi adnotacjami mogącymi wpłynąć na odczytywanie wyników badania. Wszystkie te czynności zminimalizują możliwość popełnienia ewentualnych błędów przedlaboratoryjnych i laboratoryjnych.

Czas od pobrania próbki moczu do jej zbadania powinien być możliwie jak najkrótszy. W przypadku gdy mocz pobiera właściciel, należy poinstruować go, żeby jak najszybciej dostarczył próbkę do miejsca docelowego. Jeżeli lekarz weterynarii jest pośrednikiem pomiędzy pacjentem a laboratorium, czas „przekazywania” powinien być jak najkrótszy. Najlepiej zbadać mocz w ciągu pierwszej godziny od pobrania. Jeżeli nie jest to możliwe, mocz można przechować w warunkach chłodniczych (+4°C) przez kil...