Diagnostyka i leczenie niedoczynności kory nadnerczy – opis przypadku

Nadnercza (suprarenales) swoją nazwę zawdzięczają położeniu topograficznemu, nie mają bowiem związku funkcjonalnego z nerkami. Składają się z dwóch odrębnych części, mających odmienne pochodzenie zarodkowe, budowę oraz funkcję.

Część zewnętrzna, czyli kora nadnerczy, jest pochodzenia mezodermalnego. Podzielona jest na trzy warstwy. Pierwszą, najbardziej zewnętrzną, stanowi warstwa kłębkowata (łukowata) wydzielająca mineralokortykoidy (aldosteron). Kolejną jest warstwa pasmowata, wydzielająca głównie glikokortykoidy. Następną jest warstwa siateczkowa, odpowiedzialna za produkcję glikokortykoidów i hormonów androgennych.

Część wewnętrzna to rdzeń nadnercza, pochodzenia neuroektodermalnego, w którym neurony zwojowe utraciły aksony i stały się komórkami wydzielniczymi, odpowiedzialnymi za syntezę i wydzielanie katecholamin, głównie adrenaliny i noradrenaliny. Hormony wytwarzane przez korę nadnerczy możemy podzielić na mineralokortykoidy i glikokortykoidy. Mineralokortykoidy są odpowiedzialne za gospodarkę wodno-elektrolitową oraz utrzymują prawidłowe ciśnienie tętnicze. Głównym przedstawicielem mineralokortykoidów jest aldosteron. Hormony te odpowiadają również za metabolizm białek, węglowodanów i tłuszczów oraz oddziaływają na układ odpornościowy i krwionośny. Glikokortykoidy to: kortyzol, kortykosteron oraz kortyzon.

Sekrecja wielu hormonów kory nadnerczy regulowana jest przez hormon adrenokortykotropowy (ACTH), który wydzielany jest przez przysadkę mózgową. Natomiast przysadka kontrolowana jest poprzez podwzgórze, które produkuje wielopeptydowy przekaźnik i hormon – kortykoliberynę (CRH).

Hipoadrenokortycyzm wynika z niezdolności nadnerczy do tworzenia i wydzielania odpowiedniej ilości glikokortykoidów i mineralokortykoidów. Zaburzenie to może mieć różne przyczyny, jednak najczęściej jest to pierwotna idiopatyczna ni...