Oklacytynib w dermatologii weterynaryjnej

Działanie oklacytynibu

Mechanizm działania leku opiera się na zmniejszaniu świądu poprzez ograniczenie aktywności pewnych cytokin. Najważniejszą cytokininą opowiadającą za świąd jest interleukina 31 (IL-31) (15, 17). Oddziaływanie cytokin na organizm odbywa się za pośrednictwem receptorów kinazy janusowej. Oklacytynib jest inhibitorem kinaz Janusa, odgrywających istotną rolę w aktywacji szeregu prozapalnych cytokin. Znane są cztery rodzaje tych kinaz: JAK1, JAK2, JAK3 oraz TYK2. Oklacytynib ogranicza wytwarzanie wszystkich wymienionych, ale w największym stopniu wpływa na kinazę JAK1 i JAK3 (nawet dziesięciokrotnie bardziej niż na pozostałe kinazy) (16).

Sam mechanizm przeciwświądowego działania oklacytynibu związany jest głównie z IL31, która, jak wspominano, odgrywa kluczową rolę w powstawaniu świądu. Lek wykazuje jednak szersze działanie (co między innymi umożliwia zastosowanie w chorobach autoimmunologicznych), wpływa na cytokiny o właściwościach prozapalnych, jak interleukiny 2 oraz 6. Ponadto zmniejsza uwalnianie interleukin związanych z alergiami – IL-4 i IL-13. Poziomy tych cytokin, szczególnie IL-4 i IL-13, wzrastają znacząco u psów z atopowym zapaleniem skóry, dlatego ich obniżenie wpływa na poprawę stanu klinicznego, redukując zapalenie i świąd. W niewielkim stopniu lek ten wpływa na pozostałe cytokiny, jak IL-12, IL-23 (16).

Oklacytynib bardzo dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego (biodostępność na poziomie 79-89% osiąga najwyższe stężenie w surowicy po niecałej godzinie od podania) i może być podawany zarówno na czczo, jak i z pokarmem, którego podanie nie ma wpływu na wchłanianie leku. Po podaniu po mniej niż godzinie osiąga stężenie terapeutyczne w surowicy (3, 7). Lek podawany jest dwa razy dziennie, a po ograniczeniu świądu (po 2 tygodniach – raz dziennie), chociaż możliwe jest jego długotrwałe podawanie dwa razy dziennie w przypadkach, w których podawanie co 24 h jest nieefektywne (9). Ostatnio lek dostępny jest również w p...