Pierwszy w Polsce potwierdzony pośmiertnie przypadek infestacji Dirofilaria immitis u psa. Dowód na rozprzestrzenianie się choroby

Dirofilarioza serca jest chorobą pasożytniczą wywoływaną przez Dirofilaria immitis. Początkowo choroba stwierdzana była tylko w USA, głównie w północno-wschodnich częściach kraju (1). Z biegiem czasu kolejne przypadki zaczęto stwierdzać na innych kontynentach, w tym w Europie. Na naszym kontynencie za tereny endemiczne tego pasożyta uważa się Półwysep Iberyjski oraz kraje Basenu Morza Śródziemnego, jednak rodzime oraz zawleczone przypadki dirofilariozy stwierdzano także w krajach Europy Centralnej (Holandia, Niemcy, Czechy, Słowacja, Austria, Szwajcaria, Węgry) oraz Wschodniej (Rosja) (2-11).

Naturalnym rezerwuarem i gospodarzem pasożyta jest ponad 30 gatunków zwierząt, w tym lisy, wilki, kojoty, psy i fretki (7, 11). Pasożyt do swego rozwoju wymaga żywiciela pośredniego, którym może być ponad 60 gatunków komarów. Komar podczas ssania krwi pobiera wraz z krwią mikrofilarie, które przechodzą kolejne linki, osiągając stadium L3. Larwa L3 jest stadium inwazyjnym mogącym zarazić kolejnego psa. Po ukąszeniu przez komara larwa wnika do tkanki podskórnej i przechodzi kolejną linkę. Po 60 dniach i wędrówce w naczyniach krwionośnych pasożyt osiąga naczynia płucne i staje się formą dorosłą. Samice po upływie 6-9 miesięcy od zarażenia produkują larwy, zwane mikrofilariami, które krążąc we krwi, mogą być pobrane przez komara. Dojrzałe nicienie żyją od 2 do 4 lat (7, 11).

Dorosłe samice przebywają w tętnicy płucnej, a wraz ze wzrostem liczby pasożytów umiejscawiają się w świetle prawej komory, prawego przedsionka, a nawet żyle głównej doogonowej, powodując znaczne nasilenie objawów. W przypadku infestacji obejmującej tętnicę płucną oraz prawą komorę serca objawy są najczęściej niespecyficzne i obejmują nagłą słabość, omdlenia, duszność wydechową, utratę apetytu i depresję (7, 11).

Do diagnostyki zarażeń tym pasożytem wykorzystuje się testy serologiczne pozwalające na wykrycie przeciwciał przeciw D. immitis (w tym tzw. szybkie testy) oraz badanie krwi pobranej od p...