Padaczka lekooporna

Padaczka lekooporna

Padaczka lekooporna jest częstą dolegliwością u psów i dotyka aż do 30% psów z padaczką idiopatyczną. Jest to forma szczególnie trudna, która powoduje frustrację zarówno lekarza weterynarii, jak i właściciela. Padaczka jest uważana za lekooporną, gdy minimum dwa leki przeciwdrgawkowe (w monoterapii lub połączone) miareczkowane do odpowiedniego stężenia w surowicy nie powodują zadowalającego ograniczenia napadów drgawkowych (10, 11). Warto zwrócić uwagę, że wiele padaczek niereagujących na leczenie jest błędnie zaliczanych do lekoopornych. Szacuje się, że u 1/3 pacjentów ze zdiagnozowaną lekoopornością istnieje inna przyczyna braku oczekiwanej reakcji na leczenie, m.in. błędna diagnoza lub niewłaściwe leczenie (14). W pilotażowym badaniu z 2023 r. nad lekoopornością w padaczce psów badacze wykazali zaskakujące odkrycie, a mianowicie we wszystkich analizowanych przypadkach, z wyjątkiem jednego, wystąpiła odpowiedź na modyfikację protokołu początkowej terapii. Jedyny przypadek, kiedy pies nie zareagował, dotyczył błędnie sklasyfikowanego zwierzęcia, które cierpiało na strukturalną przyczynę padaczki (14).

Można więc wyróżnić kilka podstawowych powodów błędnej diagnozy padaczki lekoopornej:

błędne rozpoznanie – nierozpoznana została choroba wywołująca ataki padaczki, np. zapalenie mózgu, zmiana nowotworowa,niewłaściwy lek – stosowanie leków o niskiej skuteczności przeciwdragawkowej lub wybranie jako pierwszego leku z listy stosowanych wyłącznie w terapii łączonej,niewłaściwa dawka lub brak kontroli, czy lek osiągnął stężenie terapeutyczne,nieprzestrzeganie zaleceń przez właściciela.

Możliwości leczenia obejmują zastosowanie dodatkowych leków przeciwdrgawkowych, modyfikację dawki stosowanych leków względem osiąganych stężeń w surowicy lub jeżeli stężenia substancji przeciwpadaczkowych nie są rutynowo oznaczane, to zastosowanie dawek uznanych za skuteczne. Ponadto pozostaje do rozważenia podejście niefarmakologiczne. Politerapia może ...