Hemodializa praktycznie
Kateter do hemodializy
Podczas zabiegów hemodializy stosuje się najczęściej cewniki do dojść centralnych, dwukanałowe. Wielkość cewnika należy dostosować do wielkości pacjenta, a właściwie do długości jego naczyń; umieszczony w żyle szyjnej zewnętrznej musi sięgać końcówką do światła prawego przedsionka. Wymaganą wielkość kateteru można oszacować, stosując prawo Hagena-Poiseuille’a, opisujące zależność między strumieniem objętości krwi a jej lepkością, gradientem ciśnień oraz charakterystyką naczynia.
Gdzie: Qb to przepływ krwi, k jest stałą proporcjonalności, ΔP jest różnicą ciśnień, D identyfikuje średnicę kateteru, L jest długością cewnika i V oznacza lepkość krwi.
W codziennej praktyce szacuje się długość cewnika na podstawie wielkości pacjenta. Najczęściej stosuje się katetery długości od 15 do 36 cm, jednak na rynku dostępne są również inne. Istotne jest, żeby kateter miał odpowiednie światło, powinno się ono mieścić w zakresie pomiędzy 7F a 14F. Cewnik używany w hemodializie zwierząt charakteryzuje się podwójnym światłem (typ podwójne D zapewnia największe światło w stosunku do najmniejszej powierzchni kontaktu z krwią) i przesunięciem ujść na końcu względem siebie. Ujście przewodu tętniczego (zasysającego krew) znajduje się zwykle wyżej niż ujście przewodu żylnego (oddającego krew). Oba przewody otwierają się na zewnątrz odpowiednimi portami, tętniczym i żylnym, odpowiednio oznakowanymi. Mimo że pacjenci kwalifikowani do zabiegu hemodializy najczęściej są w stanie ciężkim, to założenie cewnika powinno odbywać się w premedykacji i krótkim znieczuleniu ogólnym.
Samo założenie cewnika początkowo może wydawać się skomplikowane, ale po kilku udanych próbach okazuje się nie tak bardzo kłopotliwe. Każdy fabrycznie nowy cewnik wyposażony jest w zestaw do przezskórnej techniki umieszczenia go w naczyniu metodą Seldingera. Cewnik bez kołnierza (dakronowego kołnierza zrastającego się z tkanką łączną pacjenta) może pozostawać w pierwotnym ułożeniu...
lub posiadają wykupioną subskrypcję.