Chirurgia płata spojówki w leczeniu chorób rogówki

Przygotowanie pacjenta

Operator powinien cechować się znajomością zasad mikrochirurgii okulistycznej i dysponować mikroskopem chirurgicznym. Wskazane jest zastosowanie wziewnej anestezji umożliwiającej wyłączenie odruchu rogówkowego. Chirurgia rogówki jest bardzo bolesnym zabiegiem. Rogówka jest jedną z najbardziej unerwionych tkanek organizmu. W 0,01 mm2 znajduje się nawet 100 zakończeń nerwowych. Zastosowanie znieczulenia kroplowego proksymetakainą przed operacją i w trakcie operacji zmniejsza zapotrzebowanie na inne anestetyki śródoperacyjnie.

Pacjent układany jest w taki sposób, by powierzchnia rogówki była położona jak najbardziej prostopadle względem oczu chirurga i osi optycznej mikroskopu. Głowę można ustabilizować przy użyciu worków wypełnionych piaskiem, zrolowanych ręczników czy – idealnie – dmuchanej poduszki. Nie jest konieczne golenie skóry powiek. Rzęsy mogą zostać przycięte nożyczkami, pokrytymi substancją nawilżającą, do której przykleją się przycinane włosy. Worek spojówkowy odkaża się 0,2-proc. roztworem wodnym jodyny powidonowej. U pacjentów z perforacją rogówki gałkę oczną płucze się jedynie sterylnym roztworem soli fizjologicznej, aby zapobiec przedostaniu się do przedniej komory oka środków dezynfekujących. Pole operacyjne zabezpiecza się samoprzylepną serwetą okulistyczną z otworem na oko. Jeśli rogówka i spojówka gałkowa nie są wystarczająco wyeksponowane, należy przeprowadzić kantotomię boczną (nacięcie kąta bocznego szpary powiekowej). Gałkę oczną można ustabilizować kilkoma szwami cuglowymi założonymi na spojówkę gałkową lub kleszczykami typu Moscito (2, 3, 6).

Technika przeszczepu z obrotem płata

Najczęściej wybieraną przez okulistów weterynaryjnych techniką jest technika uszypułowanego płata spojówki. Pierwszym krokiem jest przygotowanie powierzchni rogówki. Za pomocą skalpela z zaokrąglonym ostrzem (np. Beaver No. 57) lub wiertarki okulistycznej Allgier Brush II (ryc. 1) usuwa się z brzegów owrzodzenia nabłonek rogówk...