Znaczenie i diagnostyka BVDV. Cz. 2

Zdecydowanie najbardziej powszechnie stosowanym testem wykrywającym przeciwciała jest test immunoenzymatyczny ELISA. Testy typu ELISA są testami szybkimi, skutecznymi i niedrogimi. Opierają się na reakcji antygen − przeciwciało i enzymatycznej detekcji takiego kompleksu. Materiałem do badania może być surowica lub mleko. Test ELISA może mieć różne odmiany, między innymi test bezpośredni, pośredni czy kompetencyjny. Genom BVDV koduje kilka białek strukturalnych [kapsyd i otoczka (E) oraz białka niestrukturalne (NS)].

Do badań przeciwciał specyficznych dla BVDV dostępne są różne testy ELISA, zarówno wykrywające całkowite przeciwciała anty-BVDV, jak i przeciwciała przeciwko swoistym antygenom takim jak E0 (Erns) i NS3 (p80) (3, 12). U cieląt przeciwciała pochodzące z siary mogą wpłynąć na wynik testu. Ponieważ każde cielę może otrzymać różne ilości przeciwciał matczynych, zaleca się testowanie surowicy cieląt powyżej 3. miesiąca życia. Obserwacje naukowe wykazały, że krowy niosące płód PI od połowy ciąży wykazują miano przeciwciał znacznie wyższe niż krowy seropozytywne niosące normalne cielęta. Gdy zakażeniu ulegnie krowa między 150. a 180. dniem ciąży, płód jest w stanie wygenerować skuteczną odpowiedź immunologiczną i urodzi się seropozytywny pod względem przeciwciał przeciwko BVDV (3, 13, 14).

Badanie mleka zbiornikowego może być skuteczną i opłacalną metodą oszacowania odporności stada i jest stosowane w badaniach przesiewowych w kierunku zakażenia wirusem BVD u bydła mlecznego. Jeśli stosowane są szczepienia przeciwko BVDV, w stadzie zamiast testów na przeciwciała należy przeprowadzić badania wykrywające antygeny. W niektórych przypadkach, a w szczególności w małych stadach, obecność zwierzęcia PI może wpłynąć na generowanie wyników fałszywie ujemnych w badaniu na obecność przeciwciał metodą ELISA, ze względu na konkurencyjne wiązanie przeciwciał z rozpuszczalnym antygenem lub cząstkami wirusa w mleku zbiorczym zamiast z antygenami unieruchomionymi n...