Znaczenie i diagnostyka BVDV. Cz. 2

Diagnostyka BVDV

Programy mające na celu eradykację wirusa BVD ze stada skoncentrowane są głównie na wykrywaniu zwierząt trwale zakażonych (PI). Istnieją różne metody diagnostyki BVDV.

Izolacja wirusa

Izolacja wirusa, chociaż często określana jest jako złoty standard, w praktyce jest bardzo rzadko stosowana. Należy do metod pracochłonnych, czasochłonnych i stosunkowo drogich, materiał do badań musi dotrzeć do laboratorium w jak najkrótszym czasie (maksymalnie w ciągu 24 h w temperaturze 4-8°C). Laboratorium wykonujące takie badania musi być wyposażone w specjalistyczny sprzęt do hodowli komórek zwierzęcych. Dodatkowo ze względu na ryzyko zanieczyszczeń przeciwciałami przeciwko BVDV lub samym wirusem surowic cielęcych używanych do prowadzenia hodowli komórkowych, laboratoria przeprowadzające izolację wirusa muszą wprowadzać rygorystyczne procedury, które pozwolą na eliminację zafałszowań wyników (1, 2).

Metoda jest dwuetapowa, w pierwszej kolejności namnaża się wirusa w hodowlach komórkowych, a następnie przeprowadza się wykrywanie namnożonych wirusów (np. za pomocą obserwacji zmian morfologicznych i degeneracyjnych w komórkach, w których zachodzi replikacja wirusa lub wykorzystuje się techniki fluorescencyjne lub immunohistochemiczne). Materiałem do izolacji wirusa BVDV od żywych zwierząt mogą być: krew pełna, kożuszek leukocytarny, surowica, a od zwierząt martwych również: węzły chłonne, śledziona i grasica oraz inne tkanki limfoidalne. Wykrywanie wirusa przy pomocy izolacji jest przydatną techniką do identyfikacji nieznanych podtypów wirusa (2).

Zwierzę, które uzyskało dodatni wynik testu opierającego się na izolacji wirusa, powinno zostać ponownie przebadane po ok. 3 tygodniach w celu rozróżnienia przejściowego zakażenia (TI – temporary infection) od zakażenia trwałego (PI). U cieląt otrzymujących siarę przeciwciała matczyne mogą czasowo zmniejszyć ilość wolnego wirusa w surowicy i wpłynąć na zmniejszoną czułość standardowo stosowanego testu ...