Szczepienie świń – w jakim celu i kiedy?

Choroba cirkowirusowa

Pod pojęciem choroby cirkowirusowej rozumiemy różne zespoły chorobowe, które są związane z czynnikiem zakaźnym, jakim jest cirkowirus świń typ 2. Uodparnianie kilkutygodniowych zwierząt przeciwko PCV2 ogranicza w znacznym stopniu śmiertelność oraz nasilenie objawów klinicznych chorób wywołanych przez ten typ cirkowirusa, w tym spadek masy ciała, ograniczenie przyrostów oraz zmian patologicznych w tkance limfatycznej związanych z zakażeniem. Szczepienie przyczynia się również do ograniczenia wiremii oraz siewstwa w wydzielinie z nosa, zmniejsza również miano wirusa we krwi i w tkance limfatycznej.

Streptokokoza

Choroba wywołana przez paciorkowca świń jest ważną przyczyną dużych start wśród warchlaków oraz tuczników. Dlatego też szczepieniami są najczęściej objęte prosięta w wieku 2 i 5 tyg. Zaleca się również stosowanie autoszczepionek, jednak ich sporządzenie wymaga właściwego wyboru izolatów Streptococcus suis z danego gospodarstwa.

Zakażenia parwowirusowe

Parwowirus świń jest zarazkiem ubikwitarnym i często obecnym w środowisku świń, między innymi dzięki jego dużej odporności na działanie warunków środowiskowych. Zakażenia parwowirusem świń prowadzące do spadku plenności sad hodowlanych, a tym samym znacznych strat ekonomicznych, są bardzo powszechne. U loszek starszych niż 5 miesięcy oraz loch szczepienie wykonuje się na ok. 2 tyg. przed planowanym terminem inseminacji. Każda loszka remontowa powinna być zaszczepiona na 3 tyg. przed włączeniem jej do stada.

Różyca

W profilaktyce swoistej zastosowanie mają preparaty zarówno żywe atenuowane, jak i inaktywowane. W przypadku chlewni, w których różyca występuje stosunkowo często, zaleca się stosowanie szczepionek zabitych. Szczepienia pozwalają zapobiec wystąpieniu choroby, zmniejszając liczbę chorych osobników, a tym samym ilość zjadliwych szczepów bakterii w środowisku. Należy jednak pamiętać, że nie ma możliwości całkowitego uwolnienia świń od różycy, co jest wynikiem obecności bakterii w środowisku.

Choroba Glässera

Profilaktyka swoista ma na celu ograniczenie występowania typowych uszkodzeń i zmian towarzyszących chorobie. Bierne uodpornienie prosiąt pozwala na: ograniczenie zakażenia, obniżenia śmiertelności oraz ograniczenia objawów i zmian anatomopatologicznych będących następstwem zakażenia serotypem 5 Haemophilus suis, jak również ograniczenia objawów klinicznych i upadków spowodowanych zakażeniem serotypem 4. Odporność siarowa utrzymuje się odpowiednio do 6 i 4 tyg.

Wybrane biopreparaty stosowane w czterech ostatnich chorobach zawarto w tab. 5.

Podsumowanie

Jak wspomniano już we wstępie, nie ma opracowanego uniwersalnego schematu szczepień, który byłby właściwy dla każdego stada. Wybór programu profilaktycznego musi wynikać z sytuacji zdrowotnej w konkretnym stadzie oraz uzgodnień między lekarzem weterynarii a właścicielem stada.