Cirkowirus świń typu 3 i jego rola w hyopatologii

Charakterystyka wirusa

Cirkowirus świń typu 3 został włączony do rodziny Circoviridae, w której zgrupowane są pozostałe cirkowirusy. Są to małe, bezotoczkowe wirusy z pojedynczą nicią DNA. Jest największym obecnie zidentyfikowanym cirkowirusem, zbudowanym z 2000 nukleotydów (pozostałe cirkowirusy poosiadają ok. 1700 nukleotydów). Badania wykazały niskie pokrewieństwo struktury aminokwasowej białek kodowanych przez dwie główne ramki odczytu PCV3 w porównaniu do PCV2 (26-37% dla białka kapsydu i 48% dla replikazy). Dotychczas zidentyfikowane szczepy PCV3 pochodzące z różnych krajów i kontynentów odznaczają się stosunkowo wysokim stopniem podobieństwa genetycznego (97-100%). Pomimo tego w obrębie PCV3 wydzielono aktualnie 3 podgrupy określane mianem PCV3a, PCV3b i PCV3c, podobnie jak to ma miejsce w przypadku PCV2 (tu jednak podgrup jest więcej). Nie jest wykluczone, że w miarę postępu badań również w obrębie typu PCV3 pojawią się nowe podgrupy.

Pierwsze doniesienie dotyczące PCV3 pochodzi z fermy, która borykała się z wysoką śmiertelnością połączoną z objawami PDNS oraz problemami w rozrodzie. Badaniem sekcyjnym u padłych świń stwierdzano: martwicze zapalenie naczyń, zapalenie węzłów chłonnych i płuc, zapalenie kłębuszków nerkowych. Ponieważ poszukiwania czynnika etiologicznego nie przynosiły skutku, postanowiono sięgnąć po nowoczesne techniki badawcze i laboratoryjne, w tym sekwencjonowanie materiału genetycznego. Zastosowanie tej techniki doprowadziło do identyfikacji nowego, nieznanego wcześniej podtypu cirkowirusa, który nazwano PCV3. Dodatkowo zastosowane badania immunohistochemiczne potwierdziły obecność antygenu PCV3 w obrębie zmian obserwowanych w: skórze, nerkach, płucach i węzłach chłonnych. Występowanie materiału genetycznego PCV3 potwierdzono także u poronionych płodów.

Badania retrospektywne z wykorzystaniem próbek archiwalnych z przypadków PDNS, w których nie wykryto obecności PCV2, wykazały obecność PCV3 w 45 z 48 próbek. Na tej podstawie...