Choroba obrzękowa świń – wciąż aktualny problem hodowców i lekarzy. Nowe możliwości diagnostyki i zapobiegania
Zmiany sekcyjne
W postaci ostrej charakterystyczne są obrzęki w tkance podskórnej, widoczne głównie w obrębie głowy padłego zwierzęcia i w obrębie przewodu pokarmowego, żołądek wypełniony treścią o obrzękłej błonie podśluzowej, jelita cienkie przekrwione o obrazie zapalenia krwotocznego z nastrzykanymi krwią naczyniami krezkowymi (obrzęk krezki) i znacznie powiększonymi węzłami chłonnymi krezki, obrzęki błony podśluzowej jelita grubego (okrężnicy), obrzęki gardła, krtani i mózgu (móżdżku), w obrębie jam ciała płyn wysiękowy z włóknikiem konsystencji żelu. Zmianom sekcyjnym towarzyszą też wynaczynienia w obrębie zmienionych tkanek. Histopatologiczne zmiany to: zwyrodnieniowa angiopatia tętniczek, w błonie mięśniowej jelita grubego zmiany określane jako nekroza mięśniówki gładkiej, w mózgu jako ogniskowa encefalomalacja pnia mózgu. W postaci chronicznej (podklinicznej), gdzie stężenia shigatoksyny są znacząco niższe, zmiany dotyczą głównie zmian w przewodzie pokarmowym: uszkodzeń błony śluzowej (erozji) jelita ślepego i okrężnicy, rzadziej obrzęków błony podśluzowej żołądka i jelita grubego (6).
Metody diagnostyczne
Bakteriologia pobranego sekcyjnie materiału na obecność patogennych szczepów E coli, izolacja i hodowla z antybiogramem. Stwierdzenie obecności czynników zjadliwości – badanie techniką PCR: shigatoksyny i antygenu fimbrialnego F18 w badanym materiale. Wymazy z prostnicy lub materiału uzyskanego podczas autopsji poddane badaniu techniką Multiplex PCR dają precyzyjną informację o występowaniu czynników zjadliwości E. coli. Badania te mają na celu potwierdzenie obecności STEC/ETEC w stadzie i wdrożenie stosownej strategii postępowania. Analiza wyników zjadliwości serotypów fermowych E. coli (3) powinna jednak dotyczyć wszystkich możliwych czynników zjadliwości ze [...]
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
Mogą zainteresować Cię również
POSTĘPOWANIA
w weterynarii