Zakażenia grzybicze skóry u psów i kotów – praktyczny przewodnik do codziennej pracy w gabinecie weterynaryjnym

Grzybice skóry u psów i kotów to powszechny problem dermatologiczny w każdej praktyce zajmującej się leczeniem tych gatunków. Jednak pomimo powszechności tego zakażenia wciąż obserwuje się problemy zarówno ze zdiagnozowaniem grzybicy, jak i z leczeniem tej choroby. W dużym stopniu problem ten wynika z ogromnej zdolności naśladowczej grzybic, które swoim wyglądem naśladują obraz kliniczny wielu innych chorób skóry.

Z jednej strony problem dotyczy postawienia prawidłowej diagnozy ostatecznej przy bardzo zróżnicowanym obrazie klinicznym, a z drugiej strony często nawet prawidłowo postawiona diagnoza nie jest kluczem do sukcesu ze względu na nieprawidłowy protokół leczniczy.

Na skórze psa i kota w warunkach fizjologicznych bytuje ponad 20 różnych gatunków grzybów nitkowatych i tylko niektóre z tych gatunków zachowują się jak pasożyty korzystające z rogowych wytworów naskórka, takich jak włosy, pazury czy sam naskórek, a dokładnie jego powierzchowne warstwy. Do uszkodzenia wytworów rogowych naskórka dochodzi w wyniku odżywiania się keratyną przez gatunki chorobotwórcze. Bardzo często w przebiegu tego procesu dochodzi do reakcji zapalnej wywołanej przez metabolity dermatofitów lub do silnej reakcji immunologicznej specyficznej dla konkretnego gatunku dermatofitów, np. z rodzaju Trichophyton mentagrophytes.

Objawem klinicznym takiej reakcji immunologicznej jest tzw. kerion przyjmujący postać dobrze odgraniczonej deformacji naśladującej lity, wyniesiony guzek najczęściej zlokalizowany na grzbiecie nosa, na czubku głowy czy też na zewnętrznej powierzchni małżowiny usznej. W badaniu cytologicznym materiału pobranego metodą FNA z takiej zmiany obserwuje się naciek populacji komórek zapalnych: neutrofili niezdegenerowanych, mniej licznej populacji neutrofili zdegenerowanych, eozynofilii, makrofa...