Zachowania związane z przyjmowaniem pokarmu a dieta

Pierwsza grupa była karmiona w okresie ciąży na ok. 20-25 dni przed porodem, a druga – w okresie laktacji – 20 dni po porodzie. Następnie u 10-tygodniowych szczeniąt pochodzących od suk z obu grup wykonano test preferencji produktów z dodatkiem anyżu i bez dodatku. W obu grupach badanych szczeniąt wykazano preferencję produktów z dodatkiem anyżu, niemniej jednak statystycznie istotnie wyższą uzyskano w grupie szczeniąt pochodzących od suk, którym podawano anyż w okresie ciąży (7).

Pozwoliło to wysnuć wniosek, iż określone smaki preferowane przez samice w ciąży, a tym samym smaki pokarmów podawanych w tym okresie przez człowieka sukom, są zdecydowanie silniej przekazywane szczeniętom niż w okresie laktacji. Jednocześnie może to wskazywać na wyższą skuteczność przekazywania smaków poprzez transfer łożyskowy niż poprzez mleko.

Podobne doświadczenie przeprowadzono na kotach w ciąży, które początkowo przyzwyczajano do nietypowego pokarmu: gniecionych ziemniaków z bananami, po czym na kociętach przeprowadzono test preferencji z mięsem oraz ziemniakami i bananami. Większość kociąt wybrała nietypową dietę, którą otrzymywała kotka w ciąży, czyli ziemniaki z bananami (13). Pokuszono się również o ocenę wpływu preferencji smakowych kocura na postrzeganie smaków przez miot. Porównano preferencje smakowe 5 miotów kociąt, pochodzących od dwóch różnych kocurów (2). Okazało się, że miot z jednego gniazda posiada upodobania smakowe właściwe dla miotu, a nie dla kocurów (2). I jeżeli kocięta, niezależnie od miejsca przebywania, były karmione podobnie, wykazywały zbliżone preferencje żywieniowe.

Zastanawiająca jest również długość „pamięci smaków”; okazało się, że „smak” zakodowany w okresie prenatalnym był dobrze pamiętany przez 2-dniowe, 8-10-tygodniowe oraz 6-miesięczne kocięta (7). Bradshaw opisuje eskalację zmiany smaków u dorastających kociąt (2). Okazuje się bowiem, że choć u 4-miesięcznych kociąt, pochodzących z tego samego miotu, żywionych tak samo, ale wydanych do różnych domów i różnie karmionych, preferencja zgodności smaków była umiarkowana, to u 12-miesięcznych osobników była bardzo słaba (2).

Podsumowując, można zauważyć silny wpływ preferencji smakowych matki (głównie transfer łożyskowy) na preferencję smaków u kociąt oraz następujące modyfikacje smaków u dorastających kociąt wskutek aktywności człowieka (podawania zróżnicowanych smakowo produktów, wprowadzanych do jadłospisu zwierzęcia). Poddane pod rozwagę może być wykorzystanie powyższej „pamięci smaków” w terapii zaburzeń związanych np. z obniżonym łaknieniem lub całkowitą anoreksją, która stanowi poważny problem u kotów. Niejedzący kot, dodatkowo mający nadwagę, znajduje się w grupie ryzyka zwierząt zapadających na zespół stłuszczenia wątroby.

Wówczas stajemy przed paradoksem, kiedy otyłego kota traktujemy jak zwierzę w intensywnej terapii i stosujemy u niego dietę realimentacyjną. Niemniej jednak podłożem anoreksji u zwierząt jest najczęściej choroba o charakterze przewlekłym, często wyniszczającym (przewlekła niewydolność nerek, choroba nowotworowa, dysfunkcja wątroby), przebiegająca z objawami intensywnych wymiotów i biegunki (choroby przewodu pokarmowego i trzustki) (3). Równie silnym bodźcem wyzwalającym jest stres w każdej postaci (zmiana miejsca zamieszkania, zmiana liczby domowników, transport itp.) (3).