#WeteryMaria – moja przygoda dopiero się zaczyna!

Czy system pracy w klinikach różni się znacząco od tego, który funkcjonuje w Polsce?

WeteryMaria: Różni się przede wszystkim ilością personelu pomocniczego. Lekarzy w klinice jest tak naprawdę zwykle najmniej. Cała reszta osób, które tam pracują to pielęgniarki, osoby techniczne, recepcjonistki… Na 20 osób w mojej pracy, lekarzy jest 4. Dzięki temu lekarze zajmuje się leczeniem, a reszta obowiązków jak odbieranie telefonów, badania w labie czy pobieranie opłat rozkłada się na pozostałe osoby w zespole.

Jakie elementy tego systemu warto byłoby zaszczepić, przenieść na polski grunt?

WeteryMaria:

Personel pomocniczy to raz – dzięki pracy w zespole lekarze mogą skupić się na tym, co jest ich pracą – rozmowa z opiekunami, badanie, planowanie testów, analiza wyników. To nie tylko sprawia, że praca lekarzy jest ciekawsza i bardziej satysfakcjonująca, ale to się też opłaca finansowo! Dzięki temu, że mam cały zespół, mogę przyjąć, zdiagnozować i wyleczyć o wiele więcej pacjentów, a także zrobić o wiele więcej zabiegów, niż gdybym sama zajmowała się pacjentem od podania premedykacji do wybudzenia i wydania pacjenta do domu.

Druga sprawa to ubezpieczenia – sprawa w Polsce bardzo świeża, trzymam kciuki za ich rozwój, bo dają ogromne możliwości!

Zespół kliniki w wielu przypadkach pracuje 24h, to wymagający system. Czy w takim wypadku świeżo upieczony lekarz może liczyć na pełne wsparcie i czy warto w swojej pierwszej pracy rzucać się na głęboką wodę?

WeteryMaria: Warto i da się, ale warto pamiętać o jednej sprawie – WSPARCIE. Ja w pierwszej pracy zaczęłam od dyżurów na emergency i z perspektywy czasu to był świetny wybór. W ciągu roku nabrałam ogromu doświadczenia i stałam się samodzielną lekarką, która z zamkniętymi oczami wie co robić, gdy przyjdzie kot z dusznością czy pies w status epilepticus. Ale wsparcie w takim scenariuszu to podstawa!

Jako świeżo upieczona absolwentka na tych dyżurach nigdy nie byłam sama. Zawsze w klinice był też inny lekarz, do którego mogłam iść po poradę i poprosić, żeby spojrzał na mojego pacjenta. Praca przy stanach nagłych jest stresująca nawet dla doświadczonego lekarza, więc przed skokiem na główkę do głębokiej wody warto upewnić się razy co klinika ma na myśli oferując „wsparcie”. Czy jest to inny lekarz w budynku, czy na drugim końcu telefonu? A może wsparcie w postaci książek na zapleczu? Trzy razy zastanowiłabym się zanim zaakceptowałabym taką ofertę.

W Wielkiej Brytanii pracuje i praktykuje wielu świetnych specjalistów, od których można się sporo nauczyć. Znalazłaś na miejscu swoich mentorów?

WeteryMaria: Mam ogromne szczęście do przyciągania osób, które nadają na podobnych falach, i które chcą dzielić się wiedzą. Trafiłam na wielu świetnych lekarzy, którzy nie uważają, że ucząc mnie, „wychowają sobie konkurencję”, a od kiedy zaczęłam certyfikat, ten mentoring wszedł na wyższy poziom! Mogę się uczyć nie tylko od koleżanek i kolegów z pracy, mam też na wyciągnięcie ręki zespół specjalistów z uczelni, którzy zawsze chętnie pomogą z bardziej skomplikowanym przypadkiem i doradzą, co robić!

Czy są jakieś marzenia WeteryMarii, które wciąż czekają na spełnienie?

WeteryMaria: Myślę, że ta przygoda dopiero się zaczyna! Moim marzeniem jest rozwijać społeczność weterynaryjną i uczyć studentów tego, czego sama chciałabym, żeby mnie nauczono, gdy byłam na ich miejscu. Chcę dawać im narzędzia do tego, żeby sami kierowali swoją karierą i spełniali swoje marzenia, jakiekolwiek by nie były. Bardzo chciałabym tworzyć kursy dla studentów, w których mogłabym się dzielić moją wiedzą. A takim moim kolejnym, małym marzeniem jest napisanie książki!

Czego możemy Ci życzyć na dalszej drodze kariery zawodowej, choć nie tylko w tym zakresie?

WeteryMaria: Zdrowia. I żebym dalej trafiała w życiu na świetnych ludzi. Z całą resztą sobie poradzę! 😊

Rozmawiała: Monika Mańka