W poszukiwaniu nowych strategii odrobaczania krów mlecznych

Dlaczego powinniśmy zmienić sposób podejścia do leczenia zakażeń nicieniami żołądkowo-jelitowymi u bydła

Dorosłe krowy mleczne to grupa zwierząt, w której terapia nicieni żołądkowo-jelitowych może być ulepszona.

Oporność nicieni żołądkowych na leki przeciwrobacze, w szczególności na makrocykliczne laktony, stanowi realny problem na fermach bydła w wielu miejscach na całym świecie (Demeler, 2019; Rose, 2013; Geurden, 2015; Baiak, 2018). Stosowanie środków przeciwpasożytniczych musi być racjonalne bez względu na wiek zwierząt, tak aby ograniczyć presję selekcyjną na populacje nicieni i spowolnić rozwój odporności.

W wielu krajach eprinomektyna to jedyna substancja czynna dostępna do leczenia inwazji nicieni żołądkowo-jelitowych bez okresu karencji na mleko. W przeciwieństwie do innych makrocyklicznych laktonów ma niską zdolność dystrybucji do wymienia, co wyjaśnia zerowy okres karencji na mleko.

Jest zatem bardzo cenną cząsteczką, której stosowanie musi być racjonalne i przemyślane, tak aby zachować jej skuteczność w przyszłości.

Do leczenia krów mlecznych stosuje się duże ilości substancji czynnej, co prowadzi do powstania wysokich wartości jej pozostałości w kale. Terapia musi być zatem zracjonalizowana tak, aby maksymalnie ograniczyć jej wpływ na środowisko (Lumaret i in., 2012).

Zakażenie nicieniami żołądkowo-jelitowymi wpływa na produkcję, wpływ ten różni się pomiędzy stadami oraz pomiędzy indywidualnymi krowami (Sanchez i in., 2004, Charlier i in., 2009, Ravinet i in., 2014a, b).

Zrozumienie przyczyn i natury tej zmienności pozwoli na bardziej racjonalne wykorzystanie zabiegów odrobaczania przeciw nicieniom, to znaczy ukierunkowane na stada, które najprawdopodobniej poniosą straty produkcyjne z powodu inwazji, a także selektywne leczenie tylko tych zwierząt, które po terapii zwiększą produkcję mleka.