Toxocara canis – aktualne zagrożenie dla zwierząt i ludzi

Objawy inwazji T. canis u psów

Inwazja o niskiej intensywności zazwyczaj przebiega bezobjawowo lub z łagodnymi objawami klinicznymi, takimi jak luźne stolce lub zaparcia (22). Najbardziej zagrożone są zwierzęta młode, gdyż intensywne zarażenie w okresie prenatalnym może zakończyć się śmiercią (20). U szczeniąt w pierwszych tygodniach życia obserwuje się utratę apetytu, wymioty (szczególnie po jedzeniu) oraz biegunkę z domieszką śluzu w kale. Ponadto stwierdza się apatię, stopniowe wychudzenie i zahamowanie wzrostu. Intensywne inwazje mogą być przyczyną zmian krzywiczych w następstwie uszkodzenia przytarczyc przez toksyczne metabolity glist oraz zaburzenia przemian wapnia i fosforu (22). Wędrówka larw przez wątrobę i płuca wywołuje stany zapalne, dlatego w pierwszych 2 tygodniach życia może pojawić się kaszel, duszność oraz wydzielina z nosa. Obserwuje się również wzrost aktywności dehydrogenazy glutaminianowej (GLDH) i aminotransferazy alaninowej (ALT) oraz eozynofilię (23).

Poza tym podczas inwazji sierść zwierząt staje się matowa, nastroszona, a charakterystycznym objawem u szczeniąt jest rozdęcie i powiększenie brzucha (tzw. brzuch balonowaty). Glisty mogą czopować światło jelita oraz przewody żółciowe, a sporadycznie mogą być przyczyną perforacji i zapalenia otrzewnej. U dorosłych psów opisywano również przypadki występowania zespołu wędrującej larwy trzewnej oraz wewnątrzgałkowej lokalizacji larw, która powodowała zapalenie siatkówki i utratę wzroku (2, 11).

Rozpoznawanie T. canis

Rozpoznanie inwazji glist przeprowadza się w oparciu o parazytologiczne badanie kału (koproskopię). Metodą flotacji wykrywamy jaja pasożyta wielkości 75-90 µm, o grubej skorupce (ryc. 1). Należy je różnicować z jajami innej glisty − Toxascaris leonina (75-85 µm), które są podobnej wielkości, jed...