Toxocara canis – aktualne zagrożenie dla zwierząt i ludzi

Inwazje pasożytnicze są częstą przyczyną problemów zdrowotnych zwierząt towarzyszących. Toxocara canis jest najczęściej występującym nicieniem jelitowym u psów. Rozpowszechnienie (prewalencja) inwazji glisty psiej w Europie sięga nawet 34%, przy czym jest największe u szczeniąt do 6 m-ca życia ze względu na śródmaciczną i laktogenną drogę zarażenia miotu przez samicę (16). W epidemiologii tej inwazji istotne jest, że jaja pasożytów są bardzo oporne na ekstremalne warunki środowiska i pozostają inwazyjne przez wiele lat, W Polsce, podobnie jak w krajach Europy Środkowej, stopień biologicznego skażenia gleby jajami T. canis na terenach miejskich oscyluje w granicach 6-36%. W Europie Zachodniej poziom zanieczyszczenia środowiska miejskiego jajami tych pasożytów jest niższy i wynosi od 3,5-17% (9, 14). Wysoki potencjał zoonotyczny T. canis sprawia, że zwalczanie tej inwazji jest istotne zarówno z punktu widzenia weterynaryjnego, jak i medycznego.

Drogi inwazji i cykl życiowy T. canis

Rozwój T. canis przebiega w kilku etapach. Do zarażenia dochodzi po zjedzeniu przez zwierzę inwazyjnych jaj lub żywicieli nieswoistych (paratenicznych). Szczenięta zarażają się najczęściej na drodze wewnątrzmacicznej lub laktogennej transmisji larw od suki, dlatego pasożyty mogą być u nich stwierdzane w ciągu kilku tygodni po porodzie. Pierwsza faza rozwoju nicieni ma miejsce w jaju, gdzie wykształca się inwazyjna larwa (L3). W środowisku zewnętrznym, w temperaturze ok. 25-30°C i wilgotności 85-95% jaja stają się inwazyjne już po 9-15 dniach. W mniej sprzyjających warunkach rozwój kończy się nawet po 2 miesiącach (20, 21).

Jaja są w stanie w odpowiednich warunkach zachować żywotność nawet przez kilka lat (16). Kolejny e...