Agresja niejedno ma imię. Cz. II. Agresja obronna i ofensywna - Vetkompleksowo – serwis dla lekarzy weterynarii

Agresja niejedno ma imię. Cz. II. Agresja obronna i ofensywna

W artykule opublikowanym w czasopiśmie „VetPersonel” 3/2014, dotyczącym agresji psów i kotów, poruszone zostały takie tematy, jak: definicja zachowań agresywnych, ich podział, ogólne przyczyny oraz sposoby zapobiegania.

agresja
fot. istock

Bardzo często w praktyce trudno jest jednoznacznie określić, z jakiego typu agresją mamy do czynienia. Zawsze jednak należy ustalić motywację zwierzęcia, a przede wszystkim rozróżnić, czy jest to agresja obronna, czy ofensywna. To bowiem jest podstawą do ustalenia właściwej terapii.

Agresja obronna (defensywna) to zachowanie agresywne, które może pojawić się, gdy obiekt mogący stanowić zagrożenie przekracza tzw. dystans bezpieczeństwa lub dystans krytyczny, co powoduje, że zwierzę zaczyna odczuwać obawę albo strach o siebie, swoje terytorium lub swoje młode.

Typy agresji obronnej:

  • dystansująca,
  • terytorialna,
  • ze strachu,
  • z rozdrażnienia,
  • macierzyńska.

Trzeba pamiętać, że agresja nie jest jedynym sposobem reagowania na sytuacje zagrożenia. Zwierzę odczuwające obawę może skorzystać z jednej z kilku strategii (angielskie 4F):

  • ucieczki (flight),
  • zastygnięcia w bezruchu (freeze);
  • walki (fight),
  • rozładowania napięcia przez wysyłanie sygnałów uspokajających, zabawę (flirt).
To, czy wybierze walkę, zależy od wielu czynników – przede wszystkim od stopnia zagrożenia, osobowości danego zwierzęcia i jego życiowych doświadczeń.

Dehasse opisuje, że psy sięgają po jedno z rozwiązań 4F w sytuacji, gdy zostanie przekroczony ich dystans bezpieczeństwa, czyli obecność intruza zaczyna wywoływać obawę, dyskomfort. Gdy dojdzie do przekroczenia dystansu krytycznego, czyli granicy strachu, a ucieczka jest niemożliwa, może nastąpić wybuch agresji, pies przyjmie postawę uległą lub znieruchomieje.

Weterynaria w Terenie

Poznaj nasze serwisy