Problemy zdrowotne i żywieniowe psów seniorów

Postęp wiedzy medycznej, profilaktyka chorób zakaźnych i coraz większy „arsenał” leków spowodowały istotne wydłużenie życia ludzi i zwierząt. Każdy z Kolegów ma na pewno pod swoją opieką psy w tak zwanym słusznym wieku.

Pojęcia i definicje

Pisząc o problemach zdrowotnych starych psów, wypada zacząć od początku, czyli od wyjaśnienia pojęcia starości. Podręczniki podają kilka definicji; starość w znaczeniu medycznym to:

ogół zmian zachodzących w organizmie w wieku podeszłym;postępująca i nieodwracalna zmiana układów organizmu;kumulowanie się postępujących zmian związanych z chorobami lub odpowiedzialnych za nie i (lub) osłabienie funkcji fizjologicznych, kończące się śmiercią;stopniowe obniżanie funkcjonalnej zdolności poszczególnych narządów do wykonywania przeznaczonych im czynności (8, 9).

Kolejnym problemem wymagającym wyjaśnienia na samym początku jest różnica pomiędzy seniorem a osobnikiem geriatrycznym. Senior jest to popularna nazwa psa powyżej 6.-7. roku życia, a osobnik geriatryczny to bardzo stare zwierzę, w ostatniej fazie życia (1/4 końcowej przewidywalnej długości życia), w której wzrasta ryzyko zapadalności na choroby. Generalnie przyjmuje się, że maksymalna długość życia jest odwrotnie proporcjonalna do wielkości. Tab. 1. przedstawia wiek psów, które już można uznać za seniorów.

Tab. 1. Wiek psów, które można uznać za seniorów

Przyczyn starości nie da się, niestety, wyeliminować, ponieważ nie wiadomo, dlaczego organizm się starzeje. Mówi się, że może to być proces zaprogramowany genetycznie, wywołany uszkadzającym działaniem wolnych rodników lub gromadzeniem produktów przemiany materii, uszkadzających z czasem komórki. Dla lekarza ważne jest, by pamiętał, że tempo, w jakim postępuje starzenie się, jest uzależnione od zaprogramowanych genetycznie reakcji, na które nie ma wpływu, ale również od warunków środowiska, które przynajmniej częściowo są od niego zależne (5).

Skutki starzenia się

Z punktu widzenia medycznego skutki ...