Płyty kostne w ortopedii małych zwierząt. Cz. II

Zakażenia, brak gojenia

W chirurgii urazowo-ortopedycznej odsetek powikłań po planowych operacjach jest niższy (0,5-2,5%) niż po pilnie wykonanych zabiegach urazowych, wykonywanych zwłaszcza w ramach złamań otwartych (ok. 10%). W zależności od źródeł dane procentowe będą różne w zależności od rygorów klasyfikacji powikłania. Najważniejszymi powikłaniami, których nie możemy lekceważyć, a które prawie zawsze prowadzą do kolejnego zabiegu chirurgicznego oraz znacznego wydłużenia leczenia, są zakażenia oraz destabilizacje zespolenia. Nie każda destabilizacja będzie powodować zakażenie, jednak każde długotrwałe zakażenie w obrębie przełomu będzie powodować destabilizację. W zakażeniach implantów przeważają drobnoustroje należące do tzw. flory saprofitycznej obecnej na skórze.

Przyczyną zakażenia wokół implantu jest osiedlenie bakterii na jego powierzchni w trakcie operacji. W prawidłowych warunkach powierzchnia implantu pokrywa się warstwą tkanki łącznej. Bakterie są zdolne do kolonizacji powierzchni implantów i otaczają się warstwą glycocalix, która jest nieprzepuszczalna dla antybiotyku. W takiej izolacji drobnoustroje zwalniają tempo namnażania z 35 minut do 25 godzin, stąd też wynika nieskuteczność antybiotyków, których działanie opiera się na zahamowaniu procesów życiowych bakterii. Zaburzenie równowagi pomiędzy miejscowymi i ogólnymi siłami obronnymi organizmu chorego może spowodować uaktywnienie się takiej „utajonej” infekcji.

Toczące się powoli zakażenie powoduje rozwój agresywnej ziarniny zapalnej, która niszczy kość na granicy implant − kość lub cement − kość, prowadząc do obluzowania. Tocząca się początkowo w tkankach miękkich infekcja po dłuższym okresie trwania obejmuje swoim zasięgiem kość, a wówczas leczenie jest znacznie trudniejsze. Do rozpoznawania zakażeń kostnych w medycynie człowieka standardowo są wykorzystywane: badanie CRP, badania radiologiczne oraz scyntygrafia kości. Mimo że wszystkie powyższe metody są dostępne w medycynie wete...