Oparzenia u psów i kotów

Poparzenia termiczne

Jednym z głównych rodzajów oparzeń są urazy powstałę na skutek wysokiej temperatury. Poparzenia zwane termicznymi zdarzają się nawet u ostrożnych opiekunów zwierząt. W każdym momencie pies lub kot może znaleźć się za blisko wrzącej wody czy też pryskającego tłuszczu w kuchni. Niebezpieczne mogą być wszelkie urządzenia emitujące ciepło.

Koty, chodząc po blatach kuchennych, mogą nadepnąć na rozgrzane palniki. Zdarza się, że przebiegający pod nogami pies wytrąci z ręki czajnik lub filiżankę z wrzątkiem. Należy pamiętać, że źródła ciepła oddają energię nie tylko na drodze przewodnictwa bezpośredniego, ale także poprzez promieniowanie.

Tak więc poparzeniu może ulec zwierzę leżące w pewnej odległości od np. rozgrzanego kominka. Nie sposób przewidzieć wszystkich możliwych sytuacji, w których może dojść do poparzenia.

Najważniejszą reakcją przy tego typu zdarzeniach są czynności związane z powstrzymaniem dalszego uszkadzania głębiej położonych tkanek u zwierzęcia, a także działania związane z uśmierzeniem bólu, jaki odczuwa nasza zraniona pociecha. Oczywiście przede wszystkim należy odizolować zwierzę od źródła poparzenia.

Najłatwiej osiągniemy to poprzez odsunięcie go od gorącego elementu, pamiętając, aby samemu się nie poparzyć, a następnie przez zetknięcie uszkodzonej, oparzonej powierzchni z lodem lub z chłodną bieżącą wodą, co nie tylko obniży temperaturę, ale i powstrzyma uszkodzenie głębszych tkanek. Warto równocześnie uspokajać przy tym zwierzaka.

Przede wszystkim musimy tu zadbać o takie schłodzenie rany zwierzaka, aby z jednej strony ukoić jego ból, a z drugiej, aby nie doznał on szoku termicznego. Dlatego tak ważne jest, by stosując lód na ranę, jednocześnie owijać podopiecznego w koc lub sweter, bowiem mocne oparzenie zawsze spowoduje u rannego zwierzaka wstrząs, w wyniku którego krążenie krwi zostaje spowolnione, oddech spłycony, a nawet może dojść do utraty przytomności.

Skuteczność reakcji na oparzenie termiczne zależy od tego, z jakim stopniem urazu i jaką jego rozległością mamy do czynienia. Oparzenia czynnikami fizycznymi dzielą się według trzystopniowej skali, gdzie najdelikatniejszy jest pierwszy stopień oparzenia, a najpoważniejszy – trzeci stopień. Przy pierwszym stopniu oparzenia skóra staje się jedynie zaczerwieniona, nadwrażliwa i obrzęknięta.

W poważniejszych wypadkach (oparzenie II stopnia) głębiej uszkodzona powierzchnia zostaje pokryta pęcherzami. Przy trzecim stopniu dochodzi do powstania ran, owrzodzeń lub zwęglenia. Skutki takiego oparzenia mogą okazać się trwałe – pozostają blizny, a poparzone miejsca po wygojeniu nie pokrywają się włosem.

Opatrując oparzenia I i II stopnia, na skórę można nakładać łagodzące maści przyspieszające gojenie (np. z aloesem i witaminą E). Miejscowe lub ogólne stosowanie antybiotyku powinno się konsultować z lekarzem weterynarii. W przypadku owrzodzeń konieczne jest nakładanie opatrunków z substancjami przyspieszającymi ziarninowanie (opatrunki hydrożelowe) i codzienne ich zmienianie.

Rany po oparzeniach są zazwyczaj bardzo bolesne i powodują irytację zwierzęcia, które chce lizać poparzone miejsca. W takich przypadkach dochodzi do głębokich autourazów i powikłań opóźniających gojenie. Istotne jest zatem uniemożliwienie zwierzęciu lizania się poprzez zakładanie kagańca lub kołnierzy.

W przypadku zmiany opatrunku ważne jest, aby robić to szczególnie delikatnie i ostrożnie, tak by w żaden sposób nie zanieczyścić rany. Za każdym razem przy zmianie opatrunku lub nakładaniu maści należy jednocześnie sprawdzać, czy i jakie nastąpiły zmiany. Niepokojące powinno być sączenie się wydzieliny z rany czy jej powiększenie się. Opatrunki zmienia się do czasu wytworzenia suchego strupa lub wytworzenia blizny.

Oparzenie III stopnia zawsze będzie wymagało szybkiego kontaktu z lekarzem weterynarii.