Fluoroskopia śródoperacyjna w ortopedii – przypadki kliniczne

Przypadek 1

Pies, samiec, bulterier, 31 kg, 13 miesięcy, po upadku ze schodów, nieznacznie przemieszczone, zamknięte, spiralne złamanie trzonu kości piszczelowej prawej (ryc. 1, 2). Podjęto leczenie operacyjne z zastosowaniem małoinwazyjnej osteosyntezy płytowej. Pod kontrolą fluoroskopii wprowadzono przezskórnie 2 mm gwóźdź Stei­n­manna w kierunku od nasady bliższej kości piszczelowej do przełomu (ryc. 3). Następnie wykonano redukcję złamania poprzez manipulację odłamami i przezskórną stabilizację kleszczami repozycyjnymi (ryc. 4), i kontynuowano wprowadzanie gwoździa aż do osiągnięcia nasady dalszej, cały czas wspomagając się obrazem z rentgenotelewizji.

Płytę blokowaną 3,5 mm, dobraną i wyprofilowaną wcześniej, umieszczono od strony przyśrodkowej i wprowadzono 4 wkręty korowe. Zarówno położenie płyty, jak i później kolejnych wkrętów kontrolowano fluoroskopowo (ryc. 5-7). Zdaniem autora możliwość ciągłego wglądu w położenie zarówno implantów, jak i odłamów kostnych na każdym etapie procedury znacznie skróciło czas jej przeprowadzenia. Ponadto wizualizacja ułatwiła takie osadzenie wkrętów dystalnych, aby oddalić je maksymalnie od linii złamania bez zagrożenia penetracji stawu skokowego (ryc. 8, 9).

Przypadek 2

Pies, samiec, posokowiec bawarski, 29 kg, 2,5 roku, po wypadku komunikacyjnym, zerwanie więzadła krzyżowego przedniego oraz więzadła pobocznego przyśrodkowego stawu kolanowego lewego. Podjęto leczenie operacyjne z zastosowaniem osteotomii poziomującej kości piszczelowej i rekonstrukcji więzadła pobocznego przy użyciu wkrętu kotwiczącego i plecionej nici niewchłanialnej. W tym wypadku za przyczep dalszy implantu dla rekonstruowanego więzadła pobocznego przyśrodkowego posłużyła śruba korowa płyty stabilizującej osteotomię. Wysokie proksymalne osadzenie płyty miało zapewnić bliskie anatomicznemu osadzenie przyczepu dalszego implantu więzadła pobocznego przyśrodkowego.

Kontrola fluoroskopowa pozwoliła na szybką śródoperacyjną ocenę prawidło...