Elastografia – metody badania, zastosowanie w praktyce weterynaryjnej

W pierwszej połowie XX wieku w medycynie człowieka nastąpił dynamiczny rozwój diagnostyki ultrasonograficznej. Badanie ultrasonograficzne w miarę upływu lat znajdowało coraz szersze zastosowanie w rozpoznawaniu chorób narządów i tkanek, aż stało się jedną z podstawowych metod diagnostycznych. W miarę rozwoju tej metody wprowadzono szereg nowych technik umożliwiających znaczącą poprawę jakości obrazowania, takich jak: badanie w czasie rzeczywistym, Kolor i Power Doppler, obrazowanie 3D i 4D, badanie harmoniczne, badanie USG z kontrastem (CEUS).

Elastografia jest metodą polegającą na pomiarze sprężystości tkanki. Polega na ocenie zdolności tkanek do odkształcenia pod wpływem siły i powrotu do poprzedniego kształtu (3, 4, 8, 12, 13).
Metoda ta została po raz pierwszy opisana w 1991 r. przez Ophira i wsp. z University of Texas Medical School, Houston jako metoda pozwalająca na obrazowanie właściwości elastycznych tkanek miękkich (15). W 1998 roku Krouskop i wsp. na podstawie modelu doświadczalnego określili stopień odkształcenia różnych tkanek występujących w obrębie gruczołu piersiowego kobiety (16). Od tego momentu metoda ta uległa szybkiemu rozwojowi i zostało wprowadzonych wiele nowatorskich technik badania elastograficznego.

Zastosowanie elastografii w medycynie człowieka i weterynaryjnej

Badanie elastograficzne od kilku lat ma szerokie zastosowanie w medycynie człowieka, a w ostatnich latach znajduje coraz szersze zastosowanie w medycynie weterynaryjnej. Początkowo było ono wykonywane w celu różnicowania łagodnych i złośliwych zmian nowotworowych w gruczole piersiowym kobiet (12, 14). Aktualnie znajduje zastosowanie w wielu dziedzinach medycyny, m.in. w diagnostyce: chorób wątroby, tarczycy, węzłów chłonnych,...