Badania kontrastowe w diagnostyce radiologicznej
Pozytywna kanałografia
Badanie to służy do oceny integralności błony bębenkowej przy podejrzeniu jej perforacji. Do zewnętrznego przewodu słuchowego podaje się od 2 do 5 ml wodnego, jodowego środka kontrastowego. Po jego aplikacji kanał słuchowy należy wymasować. Następnie wykonuje się radiogramy czaszki w projekcji brzuszno-grzbietowej oraz celowane na puszkę bębenkową. W przypadku uszkodzenia błony bębenkowej środek kontrastowy przedostaje się do wnętrza jamy bębenkowej. Po zakończonej procedurze przewód słuchowy należy oczyścić z pozostałości środka cieniującego (11).
Sialografia
Radiografia kontrastowa do obrazowania przewodów ślinowych i ślinianek została zastosowana u psów po raz pierwszy w 1969 roku przez Harveya. Wskazania do tego rodzaju obrazowania obejmują m.in. takie choroby, jak: wrodzone anomalie, kamica przewodów ślinowych i ślinianek, zapalenia i nowotworowy, jak również ciała obce czy też ich uszkodzenia powodowane przez procesy chorobowe tkanek okolicznych.
Do przeprowadzenia procedury niezbędna jest sedacja lub krótkie znieczulenie ogólne. Po zidentyfikowaniu brodawki policzkowej (dla śliniaki przyuszniczej), na wysokości 4. zęba przedtrzonowego szczęki należy wprowadzić do niej kaniulę 20-24 G, zależnie od wielkości pacjenta, tak, aby jej nie uszkodzić. Po wprowadzeniu kaniuli do przewodu wstrzykuje się powoli 2 ml jodowego środka cieniującego. Do zobrazowania ślinianki żuchwowej procedurę, jak opisano powyżej, wykonuje się, podając środek do ujścia jej przewodu na brodawce mięska podjęzykowego. Rutynowo radiogramy wykonuje się w projekcjach bocznej, brzuszno-grzbietowej oraz zależnie od potrzeb w projekcjach skośnych (12).
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
Zapisz się do bezpłatnego newslettera!
Bądź na bieżąco z nowościami z branży weterynaryjnej.
