Diagnostyka erlichiozy u psów

Erlichioza jest wielonarządową, odkleszczową chorobą ludzi i zwierząt. Czynnikami etiologicznymi wywołującymi chorobę są drobnoustroje zaliczane wcześniej do rodziny Rickettsiaceae (rodzaj Ehrlichia) lub rodziny Anaplasmataceae. W 2001 r. doszło do rekwalifikacji obu rodzin. Rodzaj Ehrlichia obecnie klasyfikowany jest w obrębie Anaplasmataceae. Dodatkowo gatunki: E. phagocytophila, E. equi i E. platys, które do tej pory wchodziły w obręb rodzaju Ehrlichia, przesunięto do rodzaju Anaplasma, a gatunki E. risticii i E. sennetsu zaklasyfikowano do rodzaju Neorickettsia.

Mimo różnej ich klasyfikacji genetycznej zakażenia wywoływane tymi patogenami przebiegają podobnie z zajęciem leukocytów ssaków. Określamy je mianem zakażeń monocytarnych (występujących głównie w monocytach i makrofagach), granulocytarnych (występujących głównie w neutrofilach i eozynofilach) oraz trombocytarnych. Obecność tych drobnoustrojów wykazano we krwi psów, kotów, koni, bydła, owiec, kóz, lisów, lam, jeleni i ludzi. U psów po raz pierwszy erlichiozę opisano w Algierii w 1935 r. Na ryc. 1 przedstawiono mapę ilustrującą rozkład geograficzny Erlichia canis w 2014 r.

Tak szeroki rozrzut geograficzny jest związany m.in. z rozprzestrzenianiem się drobnoustrojów dzięki ptakom, które są jednocześnie rezerwuarem dla kleszczy. Głównym wektorem wśród kleszczy są Ixodes spp. oraz Rhipicephalus sanguineus. Do najczęściej diagnozowanych gatunków Ehrlichii u psów należą E. canis oraz A. phagocytophilum.

Zakażenie Ehrlichia canis powoduje ostrą, podostrą i przewlekłą postać choroby. Postać ostra rozpoczyna się ok. 1-3 tygodni od zakażenia i trwa od 2 do 4 tygodni. Obserwujemy ją najczęściej w okresie wiosenno-letnim, czyli w czasie największej aktywności kleszczy. Postać subkliniczna może trwać miesiącami, a nawet latami.

W postaci ostrej dominującym objawem jest gorączka. Występujące wybroczyny oraz inne objawy krwawień mogą wynikać z łagodnej trombocytopenii i zapalenia naczyń. W tej postaci ...