Białkomocz – algorytm postępowania diagnostycznego i terapeutycznego

Użycie standardowego paska diagnostycznego w przesiewowym badaniu moczu pozwala na wykrycie obecności białka w moczu, jeżeli jego stężenie jest wyższe niż 0,3 g/l.

To tanie i w pełni dostępne badanie opiera się na ocenie zmiany koloru i nasilenia wybarwienia pod wpływem reakcji wiązania grup aminowych z barwnym wskaźnikiem. Testy paskowe wykazują większą czułość w stosunku do albumin niż do innych białek (albuminy mają więcej grup aminowych).

Na fałszywie dodatnie wyniki mają wpływ:

pH moczu (zasadowy odczyn moczu obniża swoistość badania), zbyt późne odczytanie wyniku lub obecność osadu aktywnego.

Fałszywie ujemny wynik można otrzymać w przypadku moczu bardzo rozcieńczonego lub w przypadku obecności białek Bence’a-Jonesa. Obecność białek o niskiej masie cząsteczkowej, głównie globulin i białka Bence’a-Jonesa, można wykazać przy użyciu metody turbidimetrycznej z wykorzystaniem kwasu sulfosalicylowego.

Jest to metoda bardzo subiektywna, jednak fałszywie ujemne wyniki odnotowuje się rzadziej niż w metodzie paskowej (mogą być wynikiem obecności w moczu radiologicznych środków kontrastowych, penicylin, cefalosporyn, tymoli lub innych substancji chemicznych) (2, 3).

Każdy otrzymany wynik wskazujący na białkomocz należy interpretować, uwzględniając ciężar właściwy i jakość osadu moczu.

W moczu o wysokim ciężarze właściwym, hiperstenurycznym, białkomocz oznaczony na poziomie ± i + nie musi oznaczać patologicznego białkomoczu, a obecność aktywnego osadu moczu, zwłaszcza krwiomocz i ropomocz, nie muszą towarzyszyć albuminurii. W przypadku wątpliwości badaniami rozstrzygającymi są testy immunologiczne wykrywające specyficzne gatunkowo albuminy psów i kotów. Metoda ta nadaje się również do wykrywania mikroalbuminurii. Niestety testy te są dość drogie i oferują je wybrane laboratoria weterynaryjne.

Stwierdzenie obecności białka w moczu jest pierwszym krokiem diagnostycznym. Samo jakościowe określenie problemu nie ma wartości prognostycznych. ...