Wybrane zasady międzynarodowego przemieszczania się ze zwierzętami towarzyszącymi

Dzisiejsza łatwość w przemieszczaniu się między krajami całego świata sprawia, że właściciele zwierząt towarzyszących coraz częściej decydują się na zagraniczne podróże ze swoimi podopiecznymi. Eksport zwierząt w celach niehandlowych różni się od ich wysyłki poza granicę kraju w celach komercyjnych, niemniej również wymaga skrupulatnych przygotowań oraz spełnienia szeregu wymagań dotyczących zarówno stanu zdrowia zwierzęcia, jak i profilaktyki chorób zakaźnych i pasożytniczych. Niezwykle istotne jest, aby przygotowania do takiej podróży rozpocząć odpowiednio wcześnie, mając na uwadze czas potrzebny na wykonanie badań i pozyskanie certyfikatów oraz regulacje prawne poszczególnych krajów, określające precyzyjnie, w jakim czasie przed wyjazdem powinny być pobierane próbki do badań.

Warunkiem krytycznym w podróżowaniu poza granice kraju jest możliwość jednoznacznego zidentyfikowania przewożonego zwierzęcia. Numer trwałego oznakowania: chip lub tatuaż, musi być łatwy do zweryfikowania oraz zgodny z dokumentacją. Lekarz weterynarii dokonujący oceny stanu zdrowia zwierzęcia w badaniu klinicznym oraz pobierający materiał do badań laboratoryjnych jest zobowiązany do każdorazowej identyfikacji pacjenta i potwierdzenia jego tożsamości swoim podpisem i pieczęcią.

Oprócz numeru chip lub tatuażu każdy wynik i certyfikat muszą zawierać informację o dacie pobrania materiału do wykonanych badań laboratoryjnych oraz pełne dane zwierzęcia (imię rodowodowe zgodne z paszportem, rasa, data urodzenia, płeć). Warto zadbać o to, aby wszystkie niezbędne informacje były umieszczane na zleceniach już na etapie badań laboratoryjnych. Podczas gdy oryginały niektórych certyfikatów są przysyłane z laboratorium do klienta/właściciela zwierzęcia, w przypadku wyjazdu do krajów takich jak Australia, Hawaje, Tajwan czy Japonia certyfikat wydawany przez referencyjne laboratorium jest wysyłany bezpośrednio do kraju destynacji, co uniemożliwia weryfikacje danych i nanoszenie poprawek.

Po wyborze miejsca, do którego wyjeżdżamy, warto sprawdzić, jaki status w kontekście profilaktyki chorób zakaźnych ma tam nasz kraj. Dla przykładu w większości krajów Unii Europejskiej, ale również w: Australii, Nowej Zelandii czy RPA, Polska jest klasyfikowana jako kraj, w którym wścieklizna nie występuje, lub taki, w którym choroba jest bardzo dobrze kontrolowana.

Ma to znaczenie w kontekście obowiązkowej kwarantanny, która w niektórych krajach jest nakładana na zwierzę przylatujące z krajów spoza określonej listy, niezależnie od wyników badań serologicznych. Statusy epidemiologiczne krajów, zarówno wylotu, jak i docelowego mają duże znaczenie w przemieszczaniu się w obydwu kierunkach.

Ważnym kryterium, o którym należy pamiętać, jest obowiązujące w kraju naszej destynacji regulacje dotyczące wykazu ras uznawanych za niebezpieczne. Przywóz takich zwierząt jest oczywiście zabroniony. Dla przykładu, do Australii i Nowej Zelandii nie wjedziemy z psami będącymi hybrydami wilka (wilczak czechosłowacki, wilczak Saarloosa, wilczak włoski) oraz między innymi psami czystej rasy: fila brasiliero, American pitbull czy dog argentyński. Ograniczenia dotyczące przywozu ras niebezpiecznych obowiązują również w obrębie Unii Europejskiej.