Znaczenie i diagnostyka BVDV. Cz. 1

Transmisja wirusa

Szeroka transmisja BVDV oraz brak skutecznych metod leczenia sprawiły, że infekcje wywoływane przez tego wirusa występują na całym świecie i należą do jednych z najważniejszych chorób bydła (12, 14, 15).

Główną drogą transmisji BVDV w stadzie jest bezpośredni kontakt ze zwierzęciem PI (ryc. 2). Pozioma transmisja może również przebiegać poprzez wdychanie lub połknięcie materiałów skażonych wirusem (16). BVDV może przenosić się poprzez: skażoną paszę, wodę, podczas zabiegów pielęgnacyjnych i weterynaryjnych poprzez skażony sprzęt, rękawiczki, a także wydzieliny i wydaliny (mocz, kał, śluz, mleko), drogą oddechową oraz poprzez wektory (głównie muchy). Wirus wnika do komórki gospodarza poprzez endocytozę klatrynozależną (17-19).

Jeśli krowa w ciąży jest zwierzęciem PI lub ulegnie zakażeniu, z uwagi na fakt, że wirus BVD może przechodzić przez łożysko, może dojść do infekcji płodu. W zależności od stadium ciąży może powodować to: wady rozwojowe u cieląt, ronienia, urodzenie martwych lub słabych cieląt. Ze względu na silnie immunosupresyjne właściwości BVDV, gdy biotyp NCP zakaża matkę między 30. a 120. dniem ciąży, prowadzi to do urodzenia trwale zakażonego zwierzęcia (PI). Innym mechanizmem transmisji pionowej jest transfer zarodków od zakażonych dawczyń. Źródłem zakażenia może być również nasienie pozyskiwane od zainfekowanych buhajów. U osobników trwale zarażonych obserwowana jest stała obecność wirusa w nasieniu, ale również u buhajów zainfekowanych przejściowo może się on utrzymywać przez długi czas (do kilku miesięcy). Zamrożenie nasienia nie powoduje unieszkodliwienia wirusa BVD (17, 20, 21).

Ten materiał dostępny jest tylko dla użytkowników
którzy są subskrybentami naszego portalu.

Wybierz pakiet subskrypcji dla siebie
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!

Wybierz subskrypcję

Masz aktywną subskrypcję?

Zaloguj się

Nie masz jeszcze konta w serwisie? Dołącz do nas