Uroperitoneum u źrebiąt

Rozpoznanie

Podejrzenie uszkodzenia układu moczowego nasuwają: dane z wywiadu, prezentowane objawy, wyniki badania klinicznego oraz diagnostyka laboratoryjna. Uzupełnieniem podstawowego badania klinicznego jest diagnostyka obrazowa, ze szczególnym uwzględnieniem badania ultrasonograficznego jamy brzusznej. Pierwszą charakterystyczną cechą obrazu, prowadzącą do wstępnego rozpoznania, jest zobrazowanie hipoechogennego, wolnego płynu w obrębie jamy brzusznej, zgromadzonego w różnej ilości (ryc. 1). Pęcherz moczowy w obrazie USG jest zwykle niewielkich rozmiarów i nie wypełnia się moczem. W niektórych przypadkach możliwe jest zobrazowanie uszkodzenia, co daje możliwość oszacowania spodziewanych trudności zabiegu operacyjnego oraz rokowań dla leczenia zachowawczego w przypadku braku możliwości leczenia operacyjnego. W przypadku przerwania ciągłości moczownika możliwe jest precyzyjne zobrazowanie lokalizacji defektu. W tym przypadku widoczny będzie także płyn w tkance podskórnej w miejscu palpacyjnie dostępnego obrzęku skóry i podskórza. Kolejnym krokiem jest abdominocenteza w celu pobrania płynu otrzewnego. Pobrany płyn wstępnie można ocenić organoleptycznie – płyn będzie mieć zabarwienie i woń moczu. W przypadku wątpliwości możliwym do wykonania testem jest oznaczenie poziomu kreatyniny w pobranym płynie. Wynik przynajmniej dwukrotnie wyższy w stosunku do stężenia kreatyniny w surowicy krwi będzie ostatecznym potwierdzeniem diagnozy uroperitoneum. Wysokie stężenie kreatyniny w jamie brzusznej jest wynikiem nieefektywnej resorpcji przez błony jamy otrzewnej (4, 7). Dzięki temu badanie to jest wartościowym narzędziem diagnostycznym.

Ryc. 1. Ultrasonogram jamy brzusznej. Strzałka: ściana pęcherza moczowego. Gwiazdka: wolny płyn w jamie otrzewnowej; ryc. archiwum autora

Istotnymi zmianami we krwi obwodowej są azotemia zanerkowa oraz zaburzenia elektrolitowe. Podniesione stężenie mocznika i kreatyniny nie jest w tym przypadku związane z uszkodzeniem nerek. Hip...