Uroperitoneum u źrebiąt

Pęknięcie pęcherza moczowego oraz uszkodzenie ciągłości struktury moczownika są najczęstszymi patologiami układu moczowego u źrebiąt i prowadzą do gromadzenia się płynu w jamie otrzewnowej bądź powłokach jamy brzusznej. Patologia ta dotyczy ok. 0,2-2,5% przypadków przyjmowanych do szpitala w grupie wiekowej 0-6 tygodni (1, 2). Źrebięta te są traktowane jako nagłe przypadki wymagające intensywnej opieki medycznej, z rekomendacją do leczenia chirurgicznego w celu przywrócenia ciągłości uszkodzonych tkanek. U podstawy powstającej patologii leży gromadzenie moczu w jamie brzusznej (łac. uroperitoneum), który wtórnie powoduje zaburzenia metaboliczne i elektrolitowe. Te ostatnie mogą prowadzić do zgonu w miarę postępowania stadiów choroby. W poniższym artykule zostaną omówione rozpoznanie schorzenia oraz dostępne opcje terapeutyczne.

Przerwanie ciągłości dróg wyprowadzających mocz jest najczęściej konsekwencją porodu – silnie wypełniony pęcherz moczowy pęka u predysponowanych anatomicznie źrebiąt podczas przechodzenia przez kanał rodny na skutek zwiększonego ciśnienia wywoływanego przez skurcze porodowe (3) lub w przypadku nieprawidłowej pomocy przy podnoszeniu źrebięcia (uraz zewnętrzny). Pęknięcia tego typu występują częściej u osobników płci męskiej, co spowodowane jest obecnością dłuższej i węższej cewki moczowej (3). Do drugiej grupy przyczyn zalicza się choroby systemowe, w przebiegu których dochodzi do rozwoju ognisk martwicy, w tym zmian ropnych w obszarze ściany pęcherza moczowego w następstwie zakażenia bakteryjnego krwi. Pacjenci hospitalizowani z powodu chorób wymagających płynoterapii, źrebięta zalegające oraz poddawane terapii przeciwdrgawkowej za pomocą barbituranów także znajdują się w grupie ryzyka pęknięcia pęcherza moczowego w trakcie leczenia (4). Problem gromadzenia moczu w jamie otrzewnej z powodów innych niż poród dotyczy obu płci w podobnej częstotliwości (5).

Objawy kliniczne

Objawy kliniczne zależą od rozległości i lokalizacji uszk...