Zespół zaburzeń poznawczych u psów

Rozpoznanie

CCD diagnozuje się przez wykluczenie wszelkich medycznych i pierwotnych schorzeń behawioralnych (choroba neurologiczna, pogorszenie czucia, choroby układu mięśniowo-szkieletowego i naczyń, zaburzenia endokrynologiczne, metaboliczne i zwyrodnieniowe), których objawy naśladują CCD i które mogą być przyczyną objawów (1, 8, 12, 15, 16). Ponadto obecność kilku współistniejących problemów medycznych może utrudnić rozpoznanie CCD.

Po zidentyfikowaniu oznak CCD, diagnostyka powinna obejmować:

szczegółową historię medyczną,zastosowanie przesiewowego kwestionariusza poznawczego,pełne badanie fizykalne i neurologiczne,badania laboratoryjne (pełna morfologia krwi, profil biochemiczny surowicy, poziomy hormonów tarczycy i badanie moczu).

Kiedy pacjent wykazuje jakąkolwiek zmianę w zachowaniu, konieczne jest przeprowadzenie badań diagnostycznych, aby najpierw wykluczyć wszelkie przyczyny medyczne. W jednym z badań stwierdzono, że u 28% z 300 psów z objawami CCD występuje problem medyczny, który mógł spowodować lub przyczynić się do wystąpienia objawów. Na przykład psy z nadczynnością kory nadnerczy mogą wykazywać objawy podobne do objawów CCD, takie jak zwiększony niepokój i jednocześnie spadek aktywności w domu.

Psy z chorobami wewnątrzczaszkowymi mogą wykazywać zmiany behawioralne, takie jak dezorientacja lub zmiany w interakcjach z członkami rodziny.

Przydatne mogą być dalsze testy diagnostyczne, w tym:

badania endokrynologiczne, RTG, USG, oraz w ocenie struktury mózgowia można wykonać badanie tomografii komputerowej lub bardziej specyficzny rezonans magnetyczny (MRI).

MRI może wykazywać oznaki zgodne z rozpoznaniem CCD, ale jest przede wszystkim wskazane w celu wykluczenia innej patologii wewnątrzczaszkowej, która może naśladować CCD (17-20).