Współczesne metody żywienia jerzyka zwyczajnego (Apus apus) w przebiegu rehabilitacji

Czym się żywią jerzyki w naturze?

Jerzyki są ściśle owadożernymi ptakami. Ich niewielki dziób (ryc. 2) jest doskonale przystosowany do pobierania pokarmu. Jerzyki potrafią go szeroko otworzyć, a pokarm wpada bezpośrednio do jamy gębowej. Jerzyki żywią się tzw. „powietrznym planktonem” (ang. aerial plankton), którym są różne drobne latające owady (bez żądła) i pająki od małych do średnich rozmiarów (średnio 12 mm). Głównie są to: błonkówki (Hymoptera), muchówki (Diptera), chrząszcze (Coleoptera), pluskwiaki (Hemiptera) i pajęczaki (Arachnida). W jednym z badań wykazano, że posiłki przynoszone przez rodziców dla 12 piskląt zawierały ponad 300 różnych gatunków stawonogów. W innym badaniu obliczono, że jeden jerzyk może złapać 25 tysięcy owadów dziennie. Jerzyki nie mają wola, a pokarm gromadzą w tylnej elastycznej części gardła (ang. food pouch). Samica i samiec przynoszą młodym do gniazda stawonogi wymieszane ze śliną, uformowane w małe, jednogramowe kulki (ang. bolus). Jeśli jest zła pogoda, uniemożliwiająca łowienie owadów, jerzyki w ich poszukiwaniu mogą przemierzać duże odległości, nawet do 500-800 km. W tym czasie młode ptaki, czekając cierpliwie w gnieździe na rodziców, zapadają w połowiczny letarg (ang. semi-torpid state), który jest stanem spowolnienia funkcji organizmu stosowanym w celu oszczędzania energii i ciepła, podobnym do hibernacji, ale nie tak skrajnym. Młode jerzyki mogą czekać na pokarm od 48 godzin do nawet 10 dni, z utratą masy ciała do 50%. Jednak trzeba zaznaczyć, że wiele piskląt może nie przetrwać tak długiego okresu odrętwienia i zginąć na skutek wychłodzenia i głodu.

Ten materiał dostępny jest tylko dla użytkowników
którzy są subskrybentami naszego portalu.

Wybierz pakiet subskrypcji dla siebie
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!

Wybierz subskrypcję

Masz aktywną subskrypcję?

Zaloguj się

Nie masz jeszcze konta w serwisie? Dołącz do nas