Tomografia komputerowa – podstawy fizyczne i techniczne obrazowania

Od odkrycia promieniowania X przez Wilhelma Conrada Roentgena minęło już ponad 100 lat. Ciągłe udoskonalanie techniki rentgenowskiej, szczególnie radiografii cyfrowej, poprawia rozdzielczość kontrastową uzyskiwanych radiogramów, jednak nadal mamy do czynienia z płaskim obrazem dwuwymiarowym. Jest on obrazem stanowiącym sumę cieni prześwietlanych obiektów, w naszym przypadku ciała pacjenta, co w odniesieniu do narządów miąższowych poważnie ogranicza możliwość rozpoznania zmian patologicznych. Wspomniane ograniczenie przełamuje tomografia komputerowa. Technika ta również wykorzystuje promieniowanie rentgenowskie oraz zdolność obiektów do jego pochłaniania, w zależności od ich gęstości i masy atomowej, a efektem końcowym jest uzyskanie obrazów przekrojowych ciała pacjenta o rozdzielczości przestrzennej nawet do 0,3 mm. Początki tomografii komputerowej sięgają lat 70. XX wieku, a za jej ojca uznaje się brytyjskiego inżyniera sir Godfreya Hounsfielda.

Tomografia komputerowa jest badaniem, w którym wykorzystujemy promieniowanie rentgenowskie do uzyskania zorientowanych w przestrzeni przekrojów ciała pacjenta o wysokiej rozdzielczości kontrastowej. W tomografii komputerowej, zamiast folii rentgenowskiej, jest wykorzystywany układ detektorów położony naprzeciw lampy rentgenowskiej. Układ lampa-detektor jest umieszczony na okręgu, w środku którego jest umieszczany stół z pacjentem. Badanie to polega na dokonaniu pomiarów osłabienia promieniowania rentgenowskiego w różnych punktach ciała pacjenta. Pomiary te są dokonywane w czasie obrotu układu lampa-detektor wokół osi długiej ciała pacjenta.

Komputer posiada informacje o tym, jaki rodzaj promieniowania opuścił lampę rentgenowską, jaka była w danym czasie pozycja lampy i detektorów oraz jakie w tym momencie promieniowanie...