Stres w pracy lekarzy weterynarii. Płeć psychologiczna a style radzenia sobie ze stresem

Współczesny lekarz weterynarii do swoich kompetencji może zaliczyć nie tylko fachową pomoc zwierzęciu, opartą o ulepszone możliwości diagnostyczne i lecznicze, ale również bardzo ważną i niezbędną umiejętność, jaką jest nawiązanie dialogu i zrozumienie właścicieli zwierząt. Lekarz weterynarii niesie pomoc nie tylko chorym zwierzętom, ale również ich właścicielom w postaci psychicznego wsparcia, bo zwierzę, do którego mają oni głęboki stosunek emocjonalny, ma szansę na wyzdrowienie. W przypadku leczenia zwierząt towarzyszących od pierwszego kontaktu lekarze weterynarii są postrzegani i oceniani przez opiekunów poprzez reakcje ich podopiecznych. Starają się więc ograniczać stres pacjenta i właściciela do minimum, zaskarbić ich życzliwość i zaufanie. Dzięki temu podczas kolejnych wizyt z olbrzymią satysfakcją mogą obserwować swobodne i przyjacielskie zachowania zwierzęcia i spokój jego posiadacza. Zaangażowanie emocjonalne właściciela w chorobę jego podopiecznego niejednokrotnie jest tak głębokie, że przed lekarzem weterynarii pojawia się wiele wyzwań i problemów, nie tylko natury zawodowej, lekarskiej, ale także psychologicznej, wynikającej z kontaktu z właścicielem zwierzęcia. Można zatem stwierdzić, że kompetencje lekarza weterynarii wyraźnie się poszerzyły, co istotnie wpłynęło na obraz własnej pracy i związane z nim odczucia.