Stres w pracy lekarzy weterynarii. Płeć psychologiczna a style radzenia sobie ze stresem

Style radzenia sobie ze stresem

Do opisu różnic radzenia sobie w sytuacjach stresowych w zależności od posiadanej tożsamości płciowej przydatne jest posługiwanie się kategorią stylu radzenia sobie, czyli indywidualnie zróżnicowanej, charakterystycznej dla danej osoby tendencji do zmagania się ze stresem. Można sądzić – i taki pogląd wyraża wielu autorów – że styl radzenia sobie odgrywa decydującą rolę w kształtowaniu zachowania człowieka w sytuacji stresowej.

Endler i Parker, autorzy jednej z najpopularniejszych klasyfikacji stylów radzenia sobie ze stresem, wyróżniają: styl skoncentrowany na zadaniu („koncentruję się na problemie i zastanawiam się, jak mogę go rozwiązać”, „wyznaczam sobie kierunek działania i postępuję zgodnie z nim”), styl skoncentrowany na emocjach („obwiniam siebie za to, że nie wiem, co robić, martwię się, jak sobie z tym poradzę) i styl skoncentrowany na unikaniu („odwiedzam przyjaciela”, „wychodzę na spacer”). Jak dotąd nie dowiedziono jednoznacznej przewagi jakiegoś stylu radzenia sobie nad innymi – pomimo potocznego przekonania, że istnieją ludzie lepiej bądź gorzej radzący sobie w trudnych sytuacjach.

W niniejszym artykule spróbuję wyjaśnić, która płeć psychologiczna jest dominująca wśród lekarzy weterynarii, a także, w jaki sposób lekarze radzą sobie w trudnych, stresowych sytuacjach.