Psychologiczne podłoże pracy lekarza weterynarii
Zwyczajowo lekarze weterynarii stanowią, obok medycyny i stomatologii, jedną z trzech grup lekarskich. Choć od czasów Urlugaledinna minęły wieki, istotą, jakby się mogło wydawać, tej profesji jest wciąż pomoc kierowana ku zwierzętom w myśl składanej przysięgi „(...) będę postępował sumiennie i zgodnie z aktualną wiedzą weterynaryjną, strzegł godności zawodu, przyczyniał się w miarę możliwości do postępu nauk weterynaryjnych, a także wykonywał obowiązki wynikające z przepisów prawa oraz zasad Kodeksu Etyki Lekarza Weterynarii” (Warszawska Izba Lekarsko-Weterynaryjna, 2009).
Czy w XXI wieku specjaliści w dziedzinie medycyny weterynaryjnej stoją jedynie (sic!) przed wyzwaniem ratowania bądź polepszania jakości życia zwierząt? Czy przyczynianie się do postępu nauki oznacza także rozwój postaci lekarza weterynarii? Jakie jest psychologiczne podłoże jego pracy?
Relacyjność w środowisku weterynaryjnym
Rozpoczynając dyskusję o czynnikach psychologicznych warunkujących pracę lekarza weterynarii, warto sięgnąć głębi i określić jej fundamentalną istotę, a mianowicie charakter pracy specjalisty w tym obszarze. Biorąc pod uwagę zależności powstające pomiędzy lekarzem, pacjentem (zwierzęciem) a jego właścicielem, można śmiało stwierdzić, że mamy tu bezsprzecznie do czynienia z relacyjnym rodzajem współpracy. Co w praktyce to może oznaczać? Relacyjność z założenia niesie ze sobą pewne konsekwencje z zakresu złożoności. Złożoność ta może dotyczyć różnych sytuacji, począwszy od aspektów organizacyjnych (konsultacja weterynaryjna psa w obecności całej rodziny, spośród której pięcioletnie dziecko jest emocjonalnie bardzo zaangażowane w przebieg sytuacji), po nawet wartości wpływające pośrednio na jakość pracy (odpowiedzialność za pacjenta czy [...]
Zapisz się do bezpłatnego newslettera!
Bądź na bieżąco z nowościami z branży weterynaryjnej.
