Przecieki zastawkowe i okołozastawkowe u psów

Pomimo że wady zastawkowe serca są najczęstszą chorobą serca, to ciągle jeszcze etiologia tych chorób nie do końca jest wyjaśniona, a metody leczenia, szczególnie internistycznego, często skupiają się na skutkach i następstwach stwierdzonej wady, a nie leczeniu schorzenia podstawowego. Leczenie chirurgiczne wad zastawkowych jest obecnie szybko rozwijającą się dziedziną kardiologii i coraz częściej przeprowadza się operacje naprawcze aparatu zastawkowego serca.

Przecieki zastawkowe

Niedomykalność zastawki aorty

Najczęstszą wadą zastawki aorty jest jej podzastawkowe zwężenie (11), natomiast jej niedomykalność występuje rzadziej. Niedomykalność zastawki aorty spotykana jest u 33% psów z samoistnym nadciśnieniem tętniczym (15). Niedomykalność zastawki aorty może być również skutkiem zabiegów naprawczych zastawki aortalnej i zwykle w takich przypadkach jest ona umiarkowana. Konsekwencje niedomykalności zastawki aortalnej są podobne do niedomykalności mitralnej, ponieważ powodują przeciążenie objętościowe lewej komory (6). Dlatego leczy się psy farmakologicznie wg tych samych schematów, jak psy z endokardiozą mitralną. Nie wykonuje się zabiegów naprawczych.

Niedomykalność zastawki dwudzielnej

Niedomykalność zastawki dwudzielnej (niedomykalność mitralna) jest najczęściej diagnozowaną wadą zastawkową u psów i najczęstszą przyczyną przewlekłej niewydolności serca psów (16). Jest niemal zawsze efektem zmian zwyrodnieniowych płatków zastawki mitralnej. Etiologia zmian zwyrodnieniowych jest przedmiotem licznych badań, ale nie została dotąd jednoznacznie określona. Podejmowano wielokrotnie próby leczenia operacyjnego niedomykalności. Zabiegi te można ogólnie podzielić na dwie podstawowe grupy: plastyka zastawki mitralnej i wszczepienie sztucznej zastawki mitralnej.

Plastyka zastawki mitralnej obejmuje kilka możliwych technik kardiochirurgicznych (7, 1).:

1. plastyka pierścienia mitralnego,
2. platyka jednego lub obu zdeformowanych płatków zastawki mitralnej,
3. rekonstrukcja zerwanych strun ścięgnistych i/lub wydłużanie patologicznie skróconych strun ścięgnistych,
4. łączenie płatków zastawki.

Plastyka pierścienia mitralnego, tj. zmniejszenie poszerzonego pierścienia włóknistego zastawki dwudzielnej, może być wykonywana na różne sposoby. U psów wykorzystywane były trzy techniki:

1. zakładanie sztucznego pierścienia (jest to najczęściej stosowana technika u ludzi, ale bywa wykorzystywana u psów dużych ras),
2. założenie szwu ściągającego na część boczną pierścienia mitralnego (5),
3. założenie szwów na jedno lub oba spoidła zastawki dwudzielnej. Dwie ostatnie techniki wykorzystywane są u psów małych ras i bywają używane łącznie (22).