Poronienia u suk

Według definicji ronieniem nazywa się urodzenie martwego lub żywego płodu niezdolnego do samodzielnego przeżycia (6). Czynniki, które mogą powodować ronienia, dzielimy na zakaźne i niezakaźne. Ze względu na dużą różnorodność czynników powodujących ronienia właściwe wydaje się przybliżenie zagadnień związanych z tym tematem.

Czynniki zakaźne

Infekcje wirusowe

Herpeswiroza

Herpeswiroza jest często rozpoznawanym czynnikiem przyczyniającym się do zamierania zarodków, poronień oraz upadków noworodków. U dorosłych osobników zakażenie herpeswirusem może przebiegać bezobjawowo lub powodować zaburzenia ze strony układu rozrodczego albo oddechowego. Wirus jest wydalany podczas kaszlu ze śliną oraz wydzieliną z nosa. Do zakażenia może dojść również w trakcie krycia i drogą śródmaciczną. W przypadkach zakażeń seroujemnych suk w ciągu 3 ostatnich tygodni ciąży wirus może doprowadzić do występowania późnych ronień bądź zamierania noworodków w pierwszych dniach po porodzie (4).

W trakcie ciąży u zakażonej suki dochodzi także do mumifikacji płodów oraz rodzenia martwych szczeniąt, a wydalane łożyska mają charakterystyczne biało-szare ogniska świadczące o zwyrodnieniu i martwicy. Do poronień zwykle dochodzi między 44. a 51. dniem ciąży. Żywo urodzone szczenięta mają osłabiony odruch ssania oraz żółto-zieloną biegunkę, wskutek czego nie przybierają na wadze, słabną i najczęściej umierają kilka dni po porodzie. Do obserwowanych objawów zalicza się także: wysypkę, duszności, bóle brzucha, biegunkę, występowanie surowiczego bądź surowiczo-krwistego wysięku z nosa oraz wybroczyn na błonach śluzowych.

U części osobników wyraźnie manifestują się objawy nerwowe, między innymi jako zaburzenia koordynacji. W przypadku młodych, które nie otrzymały przeciwciał od matki w życiu płodowym, może dojść do późniejszego zakażenia od psa siewcy. Starsze szczenięta mogą przejść zakażenie bez wyraźnych objawów klinicznych, jednak u części w późniejszym czasie jest obserwowane wys...