Pęcherzyca zwyczajna u szpica włoskiego – opis przypadku

Rozpoznanie

Na podstawie objawów klinicznych, wykluczenia innych chorób oraz wyników badań dodatkowych postawiono rozpoznanie pęcherzycy zwyczajnej, powikłanej bakteryjnym zapaleniem skóry.

Leczenie

W celu usunięcia wysięku strupów na małżowinach usznych, pod pachami i w pachwinach zastosowano objawową terapię szamponem zawierającym 3% chlorheksydynę.

Przez cztery tygodnie stosowano antybiotykoterapię marbofloksacyną w dawce 2 mg/kg m.c. w celu leczenia wtórnego ropnego zapalenia skóry. W leczeniu pęcherzycy zalecono leczenie immunosupresyjne prednizolonem per os w dawce 2 mg/kg m.c. co 12 godzin przez 8 tygodni, następnie stopniowo zmniejszano dawkę. Po uzyskaniu remisji ustalono dawkę podtrzymującą na 1 mg/kg m.c. co 24 godziny.

Komentarz do przypadku

Pęcherzyca zwyczajna jest autoimmunologiczną chorobą skóry, która charakteryzuje się produkcją własnych przeciwciał przeciwko antygenom połączeń skórno-naskórkowych lub w ich okolicy. Przeciwciała osadzają się w przestrzeniach międzykomórkowych, co doprowadza do zrywania połączeń między nimi (akantoliza). Dochodzi do powstawania rozpadlin oraz pęcherzyków ponad warstwą podstawną naskórka, które bardzo szybko ulegają owrzodzeniu. Jest to najbardziej poważna postać pęcherzycy. Zmiany dotyczą głównie skóry i błon śluzowych, w tym: jamy ustnej (języka, podniebienia i dziąseł), ust, powiek, nozdrzy, odbytu, napletka oraz sromu. Mogą pojawić się również na skórze pach, pachwin i opuszek palcowych. Brak jest predylekcji rasowych, wiekowych czy płciowych.

Jest to choroba występująca rzadko, jednak wzrost wiedzy na ten temat oraz wykorzystanie badań histopatologicznych sprawiły, że chorobę tę diagnozuje się coraz częściej. Dodatkowo można zlecić badania immunofluorescencji i immunohistochemii, któr...