Zagrożenia pasożytnicze u kotek przeznaczonych do rozrodu – możliwości diagnostyki i terapii. Cz. I

Cystoisospora (dawn. Isospora spp.)

Rodzaj Cystoisospora dzieli się na gatunki swoiste dla żywiciela – koty zarażają się Cystoisospora felis oraz C. rivolta i są żywicielami ostatecznymi tych pierwotniaków (10, 37). Koty mogą również połknąć inne kokcydia, takie jak np. Eimeria spp., ale nie mogą się nimi zarazić (7). Do zarażenia cystoizosporą zwykle dochodzi drogą fekalno-oralną, przez połknięcie pochodzących z zanieczyszczonego środowiska wysporulowanych oocyst lub zjedzenie tkanek od innego zarażonego kręgowego żywiciela paratenicznego (szczury, myszy, ptaki, zwierzęta domowe i rzeźne), którego tkanki zawierały formy uśpione pasożyta (dormozoity) (10, 37).

Możliwa jest również inwazja po spożyciu bezkręgowych żywicieli paratenicznych, np.: much, karaluchów lub żuków gnojowych, które wcześniej połknęły wysporulowane oocysty (40). Żywiciele parateniczni mogą również zanieczyszczać oocystami przeznaczone dla kotów miseczki z wodą i pokarmem, co dodatkowo sprzyja ekspansji pasożyta w hodowlach. Okres prepatentny wynosi 7-11 (-53) dni po zarażeniu oocystami, a dormozoitami 4-7 dni (37, 40). Okres patentny (wydalanie oocyst) wynosi dla C. felis 10-11 dni, a dla C. rivolta – 14 i więcej (40). Choroba na ogół przebiega w postaci bezobjawowych reinwazji, gdyż po jednorazowym zarażeniu w organizmie kota narasta odporność, ale jest ona niestabilna. Cysty są bardzo oporne na środki dezynfekcyjne (37, 39). Niewiele wiadomo o zjadliwości różnych szczepów tych pasożytów (10).

Infekcje enzootyczne często występują w hodowlach o dużym zagęszczeniu zwierząt (10). Przede wszystkim narażone są noworodki i młode koty w pierwszym [...]

Ten materiał dostępny jest tylko dla użytkowników
którzy są subskrybentami naszego portalu.

Wybierz pakiet subskrypcji dla siebie
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!

Wybierz subskrypcję

Masz aktywną subskrypcję?

Zaloguj się

Nie masz jeszcze konta w serwisie? Dołącz do nas