Pacjent z chorobami układu wydalniczego

W diagnostyce chorób układu wydalniczego bardzo ważną rolę odgrywają badania laboratoryjne i obrazowe. Pierwsza wizyta jest najważniejsza, niekiedy decydująca o rokowaniu.

Z przeprowadzonego wywiadu lekarz uzyskuje informacje nie tylko o objawach, jakie niepokoją właścicieli, ale również o czasie ich trwania i nasileniu. W badaniu klinicznym określa stan kliniczny zwierzęcia, jego uwodnienie, czynność układów krążenia, oddechowego, ogląda ujście dróg wyprowadzających mocz. Badaniem palpacyjnym jamy brzusznej może ocenić wstępnie wielkość, kształt i tkliwość nerek oraz pęcherza moczowego, bolesność jamy brzusznej i/lub miednicy, obecność wodobrzusza (np. w wyniku pęknięcia pęcherza moczowego lub przewlekłej niewydolności nerek przebiegającej z zaburzeniami elektrolitowymi i utratą białka).

Pacjent nefrologiczny/urologiczny wymaga poświęcenia dużej uwagi i zaangażowania zarówno ze strony lekarza, jak i personelu pomocniczego. Wszystkie czynności wykonywane przy pacjencie muszą być zlecone przez lekarza i przeprowadzone pod jego nadzorem. Każda zaobserwowana zmiana, a tym samym zdobyta informacja o pacjencie, powinna być przekazana lekarzowi.

Pobieranie materiału do badań

U pacjenta z problemami z układem wydalniczym należy wykonać badania krwi. Materiał do badań można pobrać z kateteru (wenflonu) przy okazji zakładania dojścia dożylnego. Krew pobrana z wenflonu już wcześniej używanego ze względu na duże zafałszowanie wyników nie nadaje się do badań. Wynika to zarówno z tego, że w świetle cewnika dożylnego i na jego dystalnym końcu mogą wytworzyć się mikroskrzepy krwi, jak również z powodu zmian w samym świetle naczynia (zmiany endotelium, a w przypadku dłużej utrzymywanego dojścia dożylnego – na całej grubości naczynia), ponadto w kateterze mogą pozostawać resztki podawanych wcześniej leków. Krew do badań należy pobierać – w miarę możliwości – z dużej żyły, przy użyciu możliwie najgrubszej, ale dopasowanej do wielkości naczynia igły. Należy pamiętać, że u pacjentów nefrologicznych często wielokrotnie podczas terapii naczynia będą nakłuwane, więc powinno się je „oszczędzać”. W takiej sytuacji warto rozważyć pobieranie krwi z żyły jarzmowej.

Analiza moczu jest niezbędnym badaniem przeprowadzanym u pacjenta z problemami z układem wydalniczym. Próbkę moczu do badania może dostarczyć właściciel. Należy poinstruować go, jak przygotować zwierzę i jak pobrać materiał nadający się do badania. Istotne jest, aby mocz pobrać najlepiej po nocy, ze środkowego strumienia pierwszej porannej mikcji. Zwierzę nie powinno być pojone i karmione w ciągu 6-8 godzin przed pobieraniem próbki, co pozwoli rzetelnie ocenić ciężar właściwy. Mocz musi być pobierany do specjalnych, powszechnie dostępnych (np. w aptekach) pojemników, bo tylko one zapewnią odpowiednią jakość jego transportu i przechowywania. Jeżeli próbka nie może być natychmiast przekazana do laboratorium, można ją przechowywać do kilku godzin (maksymalnie 10) w warunkach chłodniczych (4°C), jednak koniecznie należy umieścić informację o tym w piśmie przewodnim.